Het is honderd jaar geleden, schat ik zo. Het was ergens in Saksen, waarschijnlijk in Dresden. Het Keizerrijk bestond nog en de vrolijke kleine man in het midden heeft zijn snor goed ingevet en hem in een mooie keizerlijke krul gekamd. Alle dames en heren zien er piekfijn uit. De dames in het wit, de heren in rok, met een zwart of wit strikje. Keurig in het gelid, voor de foto. Een debutantenbal, een examenfeest? Wat staat er precies op het kleine tafeltje links, een vaas of een beker die is gewonnen?
De dames zijn fraai gekapt, de haren zijn opgestoken en versierd met linten of bloemen. Jong zijn ze nog allemaal, twee knijpbrilletjes, een skinhead. Niemand is te dik of te lelijk. Twee dames hebben een boeket gekregen met rozen die al een beetje zijn gaan hangen, een aantal dames draagt een corsage. De lange jurken zijn naar de mode van die tijd hooggesloten. Sommigen dragen witte, lange handschoenen.

Niet bijzonders. Zo waren er natuurlijk heel veel feesten en heel veel foto’s. Die foto’s zijn inmiddels verbrand, verdwenen, vergaan.

Maar deze niet. Want de blonde jongeman, achteraan in het midden, kwam uit een Nederlands provincieplaatsje. Hij studeerde aan het ‘Technicum’, de vermaarde Technische Hogeschool in Mittweida en hij heeft de foto in een album bewaard en gekoesterd. Hij kijkt oplettend de camera in: kijk, ik ben erbij. Dit heb ik toch maar mooi bereikt.

Het zijn mooie mensen, in en onbezorgde tijd. Er was nog geen wereldoorlog te bekennen. Je ontmoette er je vrouw, je man. Dan verloofde je, ging je trouwen. Alles zoals het hoorde. Iedere heer in rok is dan ook voorzien van een dame in het wit. Hoewel?

Die twee jongens daar rechts vooraan hebben het wel heel erg gezellig met elkaar. En als je heel goed kijkt, zie je dat hij, met die indringende blik en dat dunne snorretje, een pinkring draagt. Heel verdacht.

En die twee meisjes helemaal links vooraan: geen man te bekennen. Ze zitten wel heel dicht tegen elkaar aan, ze zouden toch niet? …

Wat zou er van al die veelbelovende mannen en vrouwen, die zo optimistisch de camera in kijken, geworden zijn?