‘Maak je een foto van me?’ – mumkin sura – werd ons alsmaar gevraagd toen we in 1975 door Jemen reisden. Door jongens en mannen; vrouwen en meisjes vroegen zoiets natuurlijk niet. Het land was nog maar net open voor toeristen, er waren weinig voorzieningen, wel heel veel gastvrijheid.
Die malle buitenlanders – in korte  broeken! – moet je zien. Wij keken naar hen, zij naar ons. Trots waren ze omdat ze op de foto mochten. En trots mocht je zijn als een djambia droeg, de kromme dolk, een waar statussymbool, gestoken onder de riem, bekleed met zilver filigrein, gemaakt door de Joodse zilversmeden die inmiddels allemaal uit Jemen zijn verdwenen.

We genoten van de hoofdstad Sanaa. Indrukwekkende oeroude architectuur en een bruisende markten. Veel totaal gesluierde vrouwen die wegglipten zodra wij de hoek om kwamen.
Op het platteland verstopten de vrouwen zich niet. Ze bewerkten het land en brachten zelf hun groenten naar de markt. Vaak wilden ze niet gefotografeerd worden, nog vaker wilden hun mannen dat niet.
Soms lukte het wel, zoals deze vrouw die  nieuwsgierig was naar zo’n  vreemd verschijnselen als een filmcamera.

We kampeerden ergens in de bergen tussen Ibb en de oude universiteitsstad Zabid, in het meest groene deel van het land, waar vroeger koffie werd verbouwd op prachtig aangelegde terrassen. Nu is het vooral qat.
De nachten waren koud. In de dorpen was weinig te krijgen, het kostte heel wat moeite om wat eten klaar te maken op de oude primus. Maar we trokken wel bekijks, het hele dorp rukte uit om te kijken naar deze wonderlijke circusvoorstelling.

In de vroege ochtend werden we wakker door geroep, ergens uit het diepe dal. De boodschap werd herhaald en steeds opnieuw doorgegeven aan hoger gelegen huizen en bereikte eindelijk de boerderij helemaal bovenop de bergkam. Zo werkte toen de telegraaf in die afgelegen streek, voordat er mobieltjes kwamen.

P.S Hoe mooi en boeiend  Jemen ook is, op dit moment wordt reizen naar Jemen sterk afgeraden: te gevaarlijk.