de woonboerderij van Pieter en Tine

Toen Philips nog groeide en bloeide, kreeg mijn neef Pieter een mooie baan bij het concern. Samen met zijn vrouw Tine kocht hij een boerderijtje in een van de dorpen rond Eindhoven en begon aan een aangenaam leven op het platteland. Ik kwam er graag. Tine kon goed koken, er waren altijd vrienden en bekenden, er was veel witte wijn.

Het bakhuis was oorspronkelijk bedoeld als atelier voor Tine, die zo leuk kon tekenen. Maar van het tekenen kwam het niet en het bakhuis werd een onderkomen voor mensen die tijdelijk onderdak nodig hadden. Er waren veel scheidingen in die tijd en dan kon je dus altijd voor een paar maanden in het bakhuis van Pieter en Tine terecht.

het bakhuis

Ik logeerde op de zolderkamer met het plan die zomer een boek te vertalen. Als enige tegenprestatie deed ik af en toe boodschappen in het dorp en vulde als het nodig was de drankvoorraad aan.

Tine deed nog wel de moeite om ’s morgens voor het ontbijt te zorgen, man en twee dochters de deur uit te werken, maar verdween daarna in haar slaapkamer, tot de middag. Heerlijk rustig was het dan in het grote huis. Ik liet de hond uit en wekte gestaag door.

Het bakhuis werd in die zomer bewoond door Roeska, die er uitzag zoals haar naam klonk: veel donker haar, lange wuivende rokken en altijd een zoet parfum. Ze had de notaris en ook haar vier kinderen uit een naburig dorp verlaten en om te onderzoeken of ze wel of niet lesbisch was. Dat deden veel vrouwen in die tijd. De geaardheid verspreidde zich als een griep over het platteland en ik werd – als Amsterdamse homo – gezien als een specialist op dat gebied. Maar ik kon Roeska weinig duidelijkheid bieden.

Ze volgde een cursus ceramiek in Turnhout, vlak over de grens en leerde daar de twintig jaar jongere Jean kennen. Een wat warrige jongen met een vrolijke kop haar. Ook hij kwam naar het bakhuis, evenals de jongste van de notaris die het zonder moeder thuis niet uithield.

’s Avonds zaten we aan de lange tafel onder de plataan, een plaatje van een gelukkige familie uit een Italiaanse film.

Opeens waren Roeska en Jean verdwenen. Op reis naar Parijs, heette het. Een maand later, de vertaling was af, keerde ik  terug naar Amsterdam. Op een winderige dag stonden Tine en Roeska op de stoep. Gezellig een dagje Amsterdam. Hoe is het? Prima. Roeska was weer terug bij haar notaris. Over Jean werd nooit meer gesproken. En nee, lesbisch was ze ook niet, nooit geweest ook.