Eli di Rupo is vanaf vandaag premier van België. En hij is openlijk homoseksueel. IJslands ging hem al voor, twee jaar geleden werd de lesbische Jóhanna Sigurdardóttir de eerste homoseksuele premier van een Europees land. Niets aan de hand zou je denken, moet kunnen in 2011. In ons land viel tien jaar geleden niemand over de geaardheid van Pim Fortuyn, over de ministers Kees de Jager of Gerda Verburg maakt vandaag de dag niemand zich druk.
Maar het uit de kast komen van di Rupo ging niet vanzelf. In 1996 werd hij door een verwarde jongeman beschuldigd een verhouding met hem gehad te hebben toen hij minderjarig was. Dat baarde even heel veel opzien; in het land van Dutroux was men allergische voor seksueel contact met minderjarigen. Maar de beschuldigen bleken al snel volkomen ten onrechte te zijn, en Di Rupo stond nu bekend als de homo-politicus.

Ik vraag me altijd af hoe dat gaat bij officiële diners waarbij belangrijke mensen met hun partners worden uitgenodigd. Voor sommige gasten moet het wel even wennen als er partners van hetzelfde geslacht meekomen. De hofetiquette moet worden aangepast.

Di Rupo geldt als flamboyant. Zijn rode vlinderdasje draagt hij met trots. Wij noemden dat vroeger homopropellers, dat was onzin, ook bekende hetero’s droegen zulke strikjes om zich te onderscheiden: kijk ik heb smaak, ik ben artistiek, anders. Di Rupo is een andere minister-president. Gelukkig maar