Vandaag gingen er een aantal dingen helemaal mis. Ik was een bestand kwijt en een ander bestand kon ik niet meer op een normale manier afsluiten, alleen een totale stroomonderbreking hielp nog. Het gevolg: een aantal pagina’s van een boekje dat ik aan het samenstellen ben, heb ik nu voor de derde keer in elkaar gezet, tekst en beeld.
Toen ben ik soep gaan maken. Zelf bouillon getrokken van schenkel en een mergpijpje, soepgroente erbij, veel knolselderij in blokjes en verse kruiden. Het hele huis begon er naar te ruiken. Mijn slecht humeur was direct verdwenen, de combinatie van geur, smaak en warmte monteren je weer helemaal op.
Ik stel voor dat iedere psychotherapeut een keukentje laat maken in zijn werkvertrek en daar samen met zijn cliënt eens lekker gaat kokkerellen. Tijdens de bezigheden ontstaan de meest indringende gespreken en dan samen eten. Een mooie Engels naam (soup therapy) en een nieuw hype is geboren.
Kalfjes 
Niet doen, de betreffende peut zwelt op als een ballon.
LikeLike
hmmmmmmmmmmmmmmmmm, Brilmansje lust er wel papjens van
LikeLike
er bestaat zoiets als de Taarten van Abel
heerlijk programma waar Abel met elke keer een ander kind
een speciale taart gaat bakken
het mes snijdt aan twee kanten bij soep
niet alleen de bereiding kan helend zijn
ook het oplepelen achteraf:)
LikeLike
Maar kun je niet knap depri worden op het moment dat je ongelooflijke zin in soep hebt, maar geen passende ingrediënten in huis hebt? Daar zit je dan met de gebakken peren.
LikeLike
Ja een gevulde koelkast is een zegen. En het mag ok met bouillonblokjes …
LikeLike
Mee eens, voor mij is het een van de meest “huiselijke” terug naar de moeder gevoelens van het ouderlijk huis of bij de grootouders. Geuren zijn krachtig, capabel om herrinneringen subiet terug te pakken, te roepen, een oerinstinct zoals het vuur.. soep kan eenvoudig zijn maar wel verwarmend en bindend..
LikeLike