Tante Pia was een nichtje van mijn moeder, een van de weinige familieleden met wie ze na de oorlog nog contact had. Ze woonde in Oosterbeek en was alweer jaren gescheiden van haar man, een wat schimmige beurshandelaar. Op mijn verjaardag kreeg ik altijd een kaart van haar en een enkele keer trof ik haar als ik op bezoek ging bij mijn moeder. Ik vond haar aardig maar wat naïef. Mijn moeder had haar natuurlijk verteld over onze woongroep in Amsterdam. Dat wij op zo’n mooi plekje in de woeste stad waren beland.
In het vroege voorjaar belde ze opeens op, ze zou de volgende dag naar Amsterdam komen. Ze wilde dat hippiegedoe allemaal wel eens zien en ze was van plan te gaan winkelen in de Bijenkorf. Na twaalf uur had ik vrij dus dat kwam goed uit.
Om precies half een kwam ze uit het Centraal Station, haar handtas stevig onder haar arm geklemd, want je wist het maar nooit. Ze moet toen net vijftig zijn geweest maar ze leek veel ouder. We lunchten bij ons thuis en ze raakte er maar niet over uitgesproken dat wij aan de gracht zaten, want daar woonden toch alleen maar rijke mensen. Nou in onze tijd niet hoor, er woonden studenten en even verder op zat een pand vol junkies.

We liepen naar de Bijenkorf waar ik haar even alleen liet bij de damesmode, terwijl ik naar de boekenafdeling ging. We zouden elkaar om half drie zien bij de Beursuitgang.

Om half drie was er nog geen tante Pia te zien. Het was nog ver voor de tijd van de mobiele telefoons, dus mij restte niets anders dan wachten. Ik nam plaats in de kleine koffiecorner, direct naast de ingang en hield de in- en uitgaande bezoekers nauwkeurig in de gaten. Opeens hoorde ik een bekende stem naast me, het was Willem Nijholt, die ik vagelijk kende via gemeenschappelijk vrienden. We raakten aan de praat en Willem vroeg en kreeg natuurlijk veel aandacht voor zijn vermakelijke roddels uit de theaterwereld. Ik dacht niet meer aan tante Pia tot er opeens aan mijn jasje werd getrokken. Daar stond ze, helemaal over haar toeren. Ze was verdwaald, zei de. Met twee grote Bijenkorf-tassen was ze naar boven gegaan en had mij overal gezocht op de boekenafdeling. Maar we hadden toch hier afgesproken? Ik veroverde een lege stoel en stelde haar voor aan Willem Nijholt. Ze kalmeerde onmiddellijk en keek bijna verliefd. Willem herkende haar Indische achtergrond en zei alleen nog maar aardige dingen. Ik leunde achterover. De dag kon niet meer stuk, ze had in Amsterdam aan de gracht geluncht en thee gedronken met Willem Nijholt!

Wekenlang heeft ze er over verteld in Oosterbeek.