We hadden voor vier weken een huis gehuurd in een mooie stadje in Toscane. Er was plaats genoeg, dus kwamen er veel vrienden langs, voor een week of een paar dagen. Het huis lag iets buiten de stad, vlak bij een klein meertje waarin gezwommen kon worden, want het was een hete zomer.
Soms kookten we zelf, soms gingen we uit eten. Er waren veel verschillende kleine restaurantjes, maar onze favoriet was toch wel Marcello; goed eten voor een redelijke prijs en een van de weinige plekken waar je buiten kon eten op de ruime binnenplaats.
Achter ons zaten ook Nederlanders. Uit hun luid gevoerde gesprekken bleek het te gaan om een filmploeg van een van de omroepen die bezig was om een interview te regelen met Germaine Greer, de bekende feministische schrijfster, die ergens in de buurt woonde.

Germaine Greer in Toscane

Het was lastig om niet naar de gesprekken te luisteren, want niet alleen werd er luid gesproken, er werd ook ruzie gemaakt; mensen liepen weg van tafel om daarna weer huilend terug te keren. Ze logeerden bleek later in het achterhuis van Marcello. Het was kennelijk moeilijk om een toezegging te krijgen van La Greer, het duurde allemaal langer dan ze hadden gedacht. Maar er speelde meer, iets met verhoudingen en vreemd gaan. Uit de flarden die we opvingen konden we alleen maar raden wie met wie was, maar het hield ons de hele avond bezig.
Twee dagen later ontmoetten we de groep weer op de markt. Een van onze vrienden kende de regisseur en we gingen samen koffie drinken. Ja, het was inderdaad lastig Greer te pakken te krijgen, aanvankelijk had ze toegezegd dat ze geïnterviewd wilde worden, maar er was iets tussen gekomen, nu zaten ze te wachten op een telefoontje dat niet kwam. En de producer had opeens nieuwe ideeën voor de invalshoek van het interview, daar gingen ze vanmiddag mee aan de slag en de geluidsvrouw was ziek. Aardige mensen die televisiemensen, maar ze praatten vooral veel en vonden zichzelf erg belangrijk.

De dagen daarna zagen we ze nog twee keer. Een keer op een terras in een klein stadje ver uit de buurt. Ze waren nog steeds aan het bakkeleien, maar zagen ons gelukkig niet. De regisseur zat met een andere vrouw aan een apart tafeltje. We dachten er het onze van en gingen een flinke wandeling maken naar de ruïne boven op de heuvel. Daarna nog een keer bij Marcello, op de avond dat mijn schoonzusje haar verjaardag vierde. Ze zaten nu andere andere kant, we konden gelukkig niet horen wat ze zeiden, maar het zag er vreedzaam uit. We knikten naar elkaar.

In het najaar zond de Ikon een interview uit met Germaine Greer, een gesprek van een half uur. Het had, zo wisten wij,  heel wat voeten in de aarde gehad om dat tot stand te brengen, maar het was niet te merken.