Natuurlijk was je er blij mee, een eigen huisje, gunstig gelegen. Met een lage huur, ƒ 69,- per maand, inclusief water en licht. En zonder wachtlijst, want het viel onder de huurwaarde die voor een ‘echte’ woning nodig was.

Er was geen badkamer, geen warm water, wel een oude kolenkachel en een tuintje met een schuur met een kolenhok en een oude sering. Meneer en mevrouw Bouma hadden er veertig jaar gewoond, er de oorlog overleefd. Dit deel van Rotterdam was nog net gespaard gebleven bij het bombardement. Goedkope revolutiebouw van rond 1900, achter de ’s Gravendijkwal. Een briefje aan de huisbaas was voldoende; ik had net een aanstelling gekregen aan de Hervormde Lagere School Het Lichtspoor en dat bood voldoende zekerheid.

Twee kamertjes, één voor aan de straat en een wat grotere ruimte met een veranda en een trapje naar de tuin, en daartussen een donkere alkoof. Weken was ik bezig met het schoonmaken en opschilderen van het huisje en het vervangen van de elektrische bedrading, want die stamde nog uit het jaar nul. Ik schilderde de muren paars en plakte aluminiumpapier op de kozijnen, op de vloer kwamen rieten matten.
Ik was dolgelukkig met mijn eigen huis en richtte het spaarzaam in met sinaasappelkistjes, tweedhandsspullen die ik op de markt kocht en krijgertjes van familie en buren.

Ikea bestond nog niet, er waren nog geen allochtonen, de eerste gastarbeiders waren net gearriveerd en werden door moederlijke types in de watten gelegd.
De was ging naar de wasserette, douchen deed ik bij meer gefortuneerde vrienden of helemaal niet, het bleef meestal bij een kattenwasje, een keteltje op het gasstel zorgde voor warm water.

Toen na een paar maanden mijn vriend bij mij introk, vervingen we de kolenkachel door een moderne oliekachel en timmerden we twee bureaus in de alkoof. Ik zat er te tikken op een moderne Olivetti.  Ook kochten we onze eerste televisie, een klein zwart-wit toestel met een tafelantenne, maar de ontvangst was zo slecht dat we aan kijken niet toekwamen. Ik was druk in de weer met een oude bandrecorder om geluiden te mixen en eigen programma’s te maken. We stortten ons in het Rotterdamse actiewezen; eind jaren zestig was er veel te doen, we waren actief in het COC en de NVSH.

In het pand waren nog vijf woningen: een trappenhuis met vier bovenwoningen met op zolder ieder een eigen zolderkamer. En naast ons op de begane grond een identieke benedenwoning. We kenden alle bewoners, die heel nieuwsgierig waren naar die twee jonge mannen die samenwoonden. Ze kwamen op visite, wij deden boodschappen voor de heel oude mevrouw Theunisse die op twee hoog woonde en de jonge mevrouw Theunisse van een hoog zorgde voor onze poes als we weg waren. Naast ons woonde de oude heer Blankenaar, een keurige meneer, altijd in het pak, die kaarsrecht en heel langzaam liep, want hij had het aan zijn hart. In de straat waren nog twee kruideniers. Die aan de overkant werd door de oudere bewoners nog steeds de ‘waterstoker’ genoemd, daar haalde je vroeger voor een paar centen je warme water voor de was.

De huizen in deze straat zijn in de jaren tachtig gesloopt en vervangen door lelijke nieuwbouw. Alleen de beste panden staan er nog steeds. De oudere bewoners verhuisden naar Ommoord of Schiebroek. Ervoor in de plaats kamen immigranten uit alle delen van de wereld, voor wie Rotterdam slechts een plek was die meer bood dan waar ze vandaan kwamen. De saamhorigheid verdween. De kruideniers verdwenen. En wij vetrokken naar Amsterdam.