Lous Haasdijk, 1978

Toen ik nog wel eens ’s avonds rond een uur of elf de stad in ging, op zoek naar avontuur, deed ik mijn bril af. Ik zag dan niet meer zo scherp, maar dat had ook z’n voordelen. Ik zag in ieder geval meer dan genoeg om mij te begeven naar kerel en kroeg. Want je wist maar nooit hoe en wanneer zo’n avontuur zou eindigen, wie weet zou het tot zoenen komen en dan zit zo’n gezichtsprothese alleen maar in de weg.
Natuurlijk heb ik ook contactlenzen geprobeerd, maar die verloor ik dan, of ze zaten opeens ergens achter de oogbol, wat bij het zoenen erg afleidt.

Sommige mensen zijn hun bril. Die maakt een essentieel deel uit van hun wezen. Lous Haasdijk was hun voorgangster. Het kloeke formaat, het markante montuur kwam eerst, daarna pas de mens achter de bril. Juliana was haar bril. Uitvergroot tref je dat aan bij figuren als Elton John en Dame Edna, die van de fantasiebrillen hun handelsmerk hebben gemaakt. Het nu zo populaire montuurloze model heeft dat veel minder, ik moest zelfs even nadenken: draagt Mark Rutte nou wel of geen bril? (Ja, een onopvallende).

Ik heb me verzoend met mijn bril. Koos hem uit met zorg, poets hem dagelijks, leg hem in de watten. En nu naar buiten, met een zonnebril op sterkte.