Ze was zeker zeventig maar had haar best gedaan er jonger uit te zien. Een rode jas, een dure tas en een schoothondje. Ze zat onwennig in de trein, in de tweedeklas coupé.
Het was weekend dus was er bij de NS weer veel werk aan het spoor. Bussen reden waar normaal de trein ging, vertragingen, omleidingen, andere sporen, elk weekend is het raak. Je moet even je tanden flink op elkaar zetten en dan lukt het wel om je bestemming te bereiken.
De dame met het hondje had die tanden niet meer. Ze keek hulpeloos om zich heen, frommelde aan haar zakdoekje toen de conducteur kwam. Waar ze naar toe moest? Naar Bussum. Tja dan zat ze toch echt verkeerd. Ze zat nu in de trein naar Amsterdam; ze had in Weesp de bus moeten nemen. ‘Maar de hond kan niet tegen de bus, dat gaat niet’, zei ze verward. Hoe dat nu verder moest? De conducteur raadde haar aan terug te gaan naar Weesp en gewoon de bus te pakken. Ze schudde haar hoofd. Nee, daar voelde ze niets voor.
De overige reizigers begonnen zich ermee te bemoeien. Iedereen had wel een goed raad.
‘Ik neem wel een taxi’, zei de dame met het hondje toen. Ze bleef zitten tot Amsterdam Centraal. Ik zag haar staan in de troosteloosheid van de oost-tunnel die er uit ziet alsof het oorlog is. Door de verbouwing staan er schuttingen, het is er leeg en kaal. De dame met het hondje klampte iemand aan met een geel hesje, begon haar verhaal opnieuw, maar de man kon alleen maar in de richting van de uitgang wijzen.
Toen ik op de fiets door de stad reed, moest ik steeds aan haar denken. Zou ze de taxi gevonden hebben? En waarom had ze niet al in Weesp een taxi genomen?
Kalfjes 
Ach gossie. Wat zielig.
LikeLike
Duidelijk de weg kwijt. Maar ik vraag me af of ze met een schoothondje jonger lijkt dan ze is…
LikeLike
Volgende keer niet denken maar doen.
LikeLike
Ja daar dacht ik ook aan: had ik iets kunnen doen? Het gebeurde allemaal wel binnen mijn blikveld, maar niet echt dichtbij.
LikeLike
Eenzame tragedie.
LikeLike
Ze was duidelijk op zoek naar een redder want je beschrijft hier de algehele ontreddering ten top…
Waar is Superman wanneer hij echt nodig is vraag ik me wel eens af en krijg dan vaak als antwoord “In zijn stripverhaal idioot” en zo is het helaas 😦
LikeLike
Op die leeftijd valt het allemaal ook niet meer mee. Treinen die niet rijden. Een hond die busziek wordt… Wat een drama
LikeLike
Zeventig en dan (nog) geen treinreisje kunnen organiseren, ja, dat is echt zielig.
Dat is misschien dement.
Er is veel leed onder de mensen, zou Reve zeggen.
Geef mij trouwens maar Tsjechovs dame en hondje.
LikeLike
Ze had toch ook gewoon de rollator kunnen nemen; hondje in het bakkie?
Ik weet er nog wel een te koop: http://apiedapie.wordpress.com/2012/04/17/afscheid-in-zes-woorden/
LikeLike