Nooit meer gelezen – Clare Lennart

In mijn kweekschooltijd las ik enorm veel. Voor Nederlands moesten we een soort scriptie schrijven en ik koos de auteur Clare Lennart als onderwerp en behandelde de rol van de kleuren roze en blauw in een aantal van haar romans. Helaas heb ik die scriptie niet meer, ben wel benieuwd wat de uitkomst was van die zoektocht en hoe ik toen te werk ging. Schreef ik nog met de hand of op een typemachine? Ik weet het niet meer.

Mijn moeder had in haar bescheiden boekenkast een aantal romans van Clare Lennart en zo maakte ik kennis met haar boeken.
Ze boeiden me omdat het enerzijds lichte, makkelijk te lezen boeken zijn, maar anderzijds omdat Lennart altijd een zuiver psychologisch beeld schetst van de hoofdpersonen. Verder blijkt uit haar romans duidelijk haar antiburgerlijke houding en klinkt er altijd een sombere ondertoon. Het zijn boeken die ergens over gaan. Voor de huidige lezer bevatten ze mogelijk wat te veel beschrijvingen, ze had een goed oog voor details, haar beide ouders waren kunstschilder.

Clare Lennart (1899–1972) groeide op in Gelderland, ging naar de Rijkskweekschool voor meisjes in Apeldoorn en werkte een paar jaar als onderwijzeres. Ze belandde in Utrecht waar ze altijd is blijven wonen. Het gemeentebestuur wilde haar ontslaan omdat ze een relatie had met een gehuwde man. Pas veel later, na de dood van zijn vrouw, trouwde hem. Om in haar levensonderhoud te voorzien begon ze een pension in de binnenstad. In de jaren dertig debuteerde ze met verhalen in enkele literaire bladen, ook schreef ze haar eerste romans. De kritiek was welwillend.

Echt bekend werd de schrijfster toen haar novelle Twee negerpopjes in 1947 werd uitgekozen als boekenweekgeschenk. Ze werd tot in de jaren tachtig veel gelezen en ook haar romans van voor de oorlog werden opnieuw uitgebracht. Haar werk kenmerkt zich door ‘menselijke weemoed, warmte en levenskracht’, zegt Petra Teunisse, de biografe van Clare Lennart.

Het werk van Clare Lennart is alleen nog maar tweedehands verkrijgbaar.

Enkele bekende romans van haar hand:
Blauwe horizon                       1934
Tooverlantaarn                       1937
Serenade uit de verte             1951
Stad met de rose huizen        1954
De ogen van Roosje                1957

Zie ook:
Nooit meer gelezen Mr A. Roothaert Dr Vlimmen http://wp.me/p1MauM-kG
Nooit meer gelezen Willy Corsari http://wp.me/p1MauM-kC

Over Wllm Kalb

schrijver, lezer, docent - focus: taal, geschiedenis, fotografie, Duits(land), muziek en films uit de jaren '20 - '50
Dit bericht werd geplaatst in boeken, Feiten en meningen, taal en getagged met , , , , , . Maak dit favoriet permalink.

6 reacties op Nooit meer gelezen – Clare Lennart

  1. assyke zegt:

    nog nooit van haar gehoord
    dat van die beschrijvingen, daar hadden wel meer schrijvers last van:)

    scripties moesten wij ook schrijven, was erg leuk om te doen

    Like

  2. jokezelf zegt:

    De ogen van roosje heb ik ook gelezen in mijn jonge jaren. Prachtig vond ik het. Van Willy Corsari heb ik alleen de jeugdboeken gelezen geloof ik. Circuskind was een van mijn favorieten.alhoewel ik me ook de inspecteur Lund detectives herinner. En dokter Vlimmen ken ik natuurlijk ook. Werd bij ons op de MMS voorgelezen tijdens de handwerkles (we mochten eens kletsen met elkaar, stel je voor zeg, nee hoor, er moest ook hersenwerk gedaan worden ;-), evenals Beekman en Beekman trouwens (ken je die ook? vast wel). En die vergetelheid heeft ze met meer schrijvers uit die tijd (en later) gemeen. Jammer hoor.

    Like

  3. herkenning en herinnering, ook vanuit mijn kweekschooltijd

    Like

  4. Selma zegt:

    Ja!!! Nostalgie…

    Like

  5. Lies zegt:

    Dat ze altijd in utrecht woonde klopt niet. Ze heeft ook in Rotterdam gewoond, vlak voor de oorlog, omdat haar partner in Delft woonde.

    Like

Plaats een reactie