Ze zijn de uitgekomen, de juryleden van The World’s 50-Best Restaurant Awards. Voor het allerbeste hapje moet je afreizen naar Kopenhagen; restaurant Noma wint voor de tweede keer de hoofdprijs.
Maar ja, hoe bepaalt de jury nou wat het beste is? Bij anders jurysporten zoals kunstrijden op de schaats of schoonspringen van de hoge duikplank is het nog mogelijk om te tellen hoeveel draaiingen iemand maakt, hoeveel dubbele axels er verkeerd gaan. Maar welke criteria hanteert de internationale jury van deze culinaire Oscars? Originaliteit, afwerking, smaak, uiterlijk zijn enkele dingen die ik kan bedenken. Maar het wordt toch een beetje zoiets als het Songfestival, het ene jaar gaan alle stemmen naar een simpele ballad, het andere jaar naar een te gek uitgedoste dansgroep die wat kreten uitslaat. Over smaak valt dus wel degelijk te twisten.
Twee Nederlandse restaurants staan er bij, het veelbekroonde Oude Sluis uit Zeeuws-Vlaanderen op 21 en de Librije uit Zwolle op 33. De Belgen moeten het doen met één vermelding, Hof van Cleve uit Kruishouten staat op 42.
Fäviken , 750 kilometer ten noorden van Stockholm
34 op de lijst van de beste restaurants staat Fäviken, ergens ver weg in Zweden. Een simpele jachthut waar topkok Magnus Nilsson hartige hapjes maakt van runderhart, varkensbloed en de bout van zijn eigenhandig geslachte schapen. Een plaatsje bespreken moet maanden van te voren want er is maar plaats voor 12 gasten, die ook blijven slapen. Of het lekker is, staat er niet bij.
Flauwekul dus dat lijstje. Een leuke liefhebberij van jongens met veel geld en veel vrije tijd.
Goed eten is belangrijk en het mag ook nog lekker zijn, graag zelfs. Gastvrijheid is echter minstens zo belangrijk en ook een goede akoestiek, zodat je elkaar kunt verstaan en niet doodmoe wordt van een teveel aan geluiden om je heen. En een aangename rekening eveneens, veel restaurants in Nederland zijn schrikbarend duur. En graag gewoon kraanwater als daar om gevraagd wordt, in plaats van die veel te dure mineraalwaters.
Zie Mac van Dinther, de Volkskrant 7 mei pagina V5 en: http://www.theworlds50best.com
http://www.favikenmagasinet.se
Kalfjes 
Een goede maatstaf, lijkt mij, de grootte van de doggy bag.
LikeLike
Als de plaatselijke bevolking er komt eten, het er druk is en gezellig is en je bord gevuld!
LikeLike
Ik watertand bij een FEBO-kroket ;-))
LikeLike
Door flink wat dienstreizen en mijn manier van zwerfvakantievieren heb ik in circa 1000 restaurants gegeten in Europa, Noord-America en het Verre Oosten. Daar zaten belachelijk dure bij die eigendom waren van een fabriek en waar je stoel werd aangeschoven door hulptroepen. Maar ook enorm simpele, als een soort doehetzelfmaaltijdsoepcafetaria. Door die ervaring weet ik hoe eenvoudig het is om iets lekker te maken en doe dat dus thuis af en toe ook. Zo smaakt vrijwel alles lekkerder met wat wijn erbij. Dat deden we ook in de bedrijfskantine van een Frans staalbedrijf en hun gare bietjes en 12-seconde steak en vooral de kaas met van dat luchtige brood waren een hoogtepunt van de dag. In Noord-Duitsland ben ik een keer bij (wat achteraf later bleek) een Iraniër te hebben gegeten. Het restaurant zag er apart uit en ik zat er alleen een beetje mee dat ik de enige klant was. Vervolgens bestelde ik iets wat ik die vakantie nog niet had gegeten. (Waar mogelijk probeer ik dat.) Het woord ‘rosenkohl’ kon ik me nog van school herinneren, maar ik wist eigenlijk niet meer wat het was. Toen ik de overbakken kaaslaag lichte wist ik het weer. Ik zat simpelweg aan de spruiten met lamsvlees. Zal wel Iraans zijn. 🙂 Het was in elk geval goed te eten, maar ook dat kan door de grote bellen rode wijn zijn geweest. Natuurlijk was het voor een spotprijs, maar eten in Duitsland is nu eenmaal zeer goedkoop.
Toch kan ik voor geen enkel restaurant m’n handen in het vuur steken met de kreet toprestaurant. Het zijn immers maar momentopnames. De volgende dag kan de kok ontslag nemen en bakt de broer van de eigenaar er niets van.
Een echte afrader vind ik de Van der Valk re(n)staurants en Britse restaurants die bij een hotel horen. Wat mis kan gaan gaat mis tot snoekduiken van serveersters met een schaal doppers aan toe. Wel lachen natuurlijk.
LikeLike
Dank, mooie aanvulling op mijn blog.
LikeLike