“Een ding weet ik zeker. Als ik jong was zou in Berlijn gaan wonen”, aldus Remco Campert, in zijn wekelijkse column de Volkskrant, gisteren 16 juni. En ik zeg het hem na.

Het is wel wonderlijk omdat Remco Campert behoort tot de generatie die in het begin van de jaren vijftig naar Parijs trok. Daar moest je toen zijn. Ze leerden nog Frans op school, dat scheelde natuurlijk. Over Parijs hoor je de jongeren van nu helemaal niet meer. Het is New York, Barcelona of Berlijn. En Berlijn is dan prettig dichtbij en dat Spaans blijft toch een probleem.
In Berlijn kan je nog voor een redelijk bedrag een kamer of een etage huren (maar de prijzen in de populaire buurten schieten omhoog). Er zijn ateliers voor kunstenaars. Maar Berlijn trekt vooral veel mensen aan vanwege de sfeer. Het is er ruim, goed georganiseerd. Het openbaar  vervoer is goed geregeld, je kunt er overal fietsen. Er is veel groen in de buurt. Het is er ook erg veilig. Mensen zijn niet agressief of onbeleefd.

En er is altijd wel iets verrassends te doen, vaak op buurtniveau, want Berlijn heeft niet één bruisend centrum, maar kent heel veel buurten met elk hun eigen activiteiten.

Berlijn is geen mooie stad, het is geen museum, maar er is verrassend veel moois te zien.  Het is er erg internationaal. Mensen uit alle windstreken zijn er neergestreken, veel Turken, veel Oost-Europeanen en meestal gaat dat hele multi-culti gebeuren goed.

Al ver voordat de muur viel, ging ik jaarlijks een weekje naar Berlijn. Aanvankelijk vooral om uit te gaan – Berlijn is de echte gay capital of Europe – later ook om mee te maken hoe Berlijn het gezicht werd van de geschiedenis.
Het is nu te laat om in Berlijn een nieuw leven te beginnen. Ik zou mijn vrienden en familie missen. Maar als ik opnieuw kon kiezen, ik zou het wel weten.