Op weg naar Noord-Italië reden we ergens in Zuid-Duitsland een kleine vrachtauto voorbij, een hele kleine vrachtauto. Op de achterkant stond in een sierlijke letters ‘Fingerhutfabrik’. Tja, ook vingerhoeden komen ergens uit een fabriek, realiseerde ik me. En wat prettig moet dat zijn om baas te zijn van een vingerhoedfabriek. Geen grootschalige bedrijfsgebouwen, geen enorme opslagloodsen. Een kleine vrachtwagen is genoeg voor het vervoer van de productie van een maand.

Van oudsher stonden vingerhoedenfabrieken in Schwaben, een deel van Baden-Württemberg met een nijver volk dat nu Mercedessen en Porches maakt. Vingerhoeden worden er nog maar sporadisch geproduceerd, de fabrieken voor vingerhoeden, naalden, spelden, haken en ogen staan nu in China.

Honderd jaar geleden was dat anders, toen kwam 85% van de wereldproductie uit fabrieken uit deze streken, zoals die van de ‘Gebrüder Gabler’.

Maar zeg nou eerlijk: hoe vaak koopt u nog een vingerhoed? Die zit toch gewoon in de oude naaidoos die u kreeg van uw moeder, uw oma, uw tante. Die dingen gaan generaties lang mee. En gebruikt u hem nog wel eens? Ze slijten nauwelijks, raken hoogstens zoek. Nee, een enorme omzet zal de fabriek vandaag de dag niet meer draaien.

De vingerhoed doet het wel heel goed als verzamelobject voor klein behuisden. Miljoenen liefhebbers zijn er over de hele wereld. Aandoenlijk zijn hun websites die overlopen van liefde voor dat ene kleine voorwerp, de vingerhoed. En ze zijn er in alle soorten en maten, van goud, zilver, ivoor, porselein en leer.

Zie bijvoorbeeld http://vingerhoedjes.jouwpagina.nl/
http://www.die-herrin-der-fingerhuete.de/home.html