Ien had er al langer last van. Dat de boeken uit de kast vielen, de stoelen steeds onder de tafel vandaan schoven. Er was iets aan de hand met haar huis waar ze al twintig jaar in woont. Een mooi appartement aan de rand van de stad. Indertijd met veel moeite kunnen krijgen en nu nog steeds met een schappelijk huur.

Maar ja, die ellende van de laatste tijd. Het douchewater komt niet meer gewoon in een brede straal recht naar beneden, maar stroomt langs de rand van de douchecabine, de planten in de vensterbank staan aan een kant in een kluitje bij elkaar en haar kleine reu staat op de laminaatvloer alsof hij aan dek is van een groot zeiljacht, de poten ver uit elkaar.

Ien woont scheef. Dat weet ze nu al een paar manden en er is weinig aan te doen. De woningbouwvereniging wil dat ze haar huis koopt, maar dat is niets voor haar. Te ingewikkeld. Verhuizen dan mar? Ze zou een hogere huur wel kunnen betalen, maar ja, waar kom je dan terecht? Hier kent ze alles en iedereen, dat laat je toch ook niet zomaar achter.

Nee ze zal de situatie nemen zoals ie is, maar echte zeebenen heeft ze nog niet. Ze krijgt een flinke huurverhoging, heeft ze gehoord. Nou dat moet dan maar. Als dat de boeken weer in de kast houdt, de stoelen en de planten op hun plaats. Zij zal het wel overleven.