Judy kreeg vrijdag pas het bericht dat ze mocht invallen, zondag tijdens de finale van het heren enkelspel op het centre court van Wimbledon. Twee jaar had ze hier naar toe geleefd. Getraind en gedrild was ze, ze had een strenge selectie doorlopen en tekens opnieuw examen moeten doen om senior lineswoman te worden. Die zaterdag had ze stil voor de televisie gezeten om Serena Williams makkelijk te zien winnen. Eén keer was een beslissing van een lijnrechter overruled door de hawk eye, maar zelfs vanuit haar leunstoel had zij kunnen zien dat de bal uit was.

De nacht van zaterdag op zondag had ze geen oog dicht gedaan. Want zondag zou ze daar staan, in haar witte rok, haar blauwe bloes, achter in het veld, om scherp in de gaten te houden of de service in of out was. Ze zou daar licht gebogen staan, handen op de rug, turend naar die lijn in het midden van de baan die de twee servicevakken van elkaar scheidt. Ze zou de bal in de gaten houden die met een snelheid van 180 mile per uur op je af komt, waar je soms voor moet bukken.

Ze kon het en ze wist dat ze nooit een fout zou maken. Maar toch. Ze vreesde het moment dat een van de spelers om een challenge zou vragen. Dan zou dat elektronische haviksoog in werking treden en alle televisiekijkers over de hele wereld zouden zien dat ze er helemaal naast had gezeten met haar call in of out.

Ze zat in hun speciale kleedkamer; ze moest wachten op haar beurt; de collega’s dronken thee, maar Judy zat daar maar en voelde de krampen in haar buik. In de hoek stond een televisietoestel. Ze wist het; in bijna 80% van de challenges bevestigde de opname met de hawk eye dat de lijnrechters gelijk hadden, maar in meer dan 20% dus niet! Ze was er zeker van dat dat haar vandaag zou overkomen. De pijnen in haar onderlijf werden heviger, opnieuw ging ze naar de wc. Een uur voor haar beurt meldde ze zich bij de supervisor en zei dat ze de baan niet op kon, ze was ziek. Met een taxi ging ze naar huis.

Met de kat op schoot zag door haar eigen tranen heen nog net hoe Murray, de hoop van heel Groot-Brittanië, huilend verloor. De lijnrechters stonden keurig op een rij in de waterige zon tijdens de prijsuitreiking. Trots en tevreden. Het was goed gegaan. Daar had zij moeten staan, maar ze had gefaald, Het haviksoog had gewonnen.