De Duitse schrijver Jan Costin Wagner schrijft literaire thrillers die zich in Finland afspelen. De hoofdpersoon is Kimmo Joentaa en alle andere personages hebben Finse namen, natuurlijk. Maar Fins is voor mij zo’n vreemde taal dat ik steeds weer vergeet wie wie is. Petri, Paavo, Pasi, Kalevi, Seppo. Aan de namen kan ik ook niet zien of het om een man of een vrouw gaat. Ik weet niet of het een gewone, alledaagse of juist een exclusieve naam is, een moderne of een ouderwetse naam, iedere herkenning ontbreekt. En als er al bekende namen in voorkomen krijgen ze een extra klinker: Liisa, Tuomas.

Maar het verhaal boeit me genoeg om m’n best te doen verder te lezen en die vreemde namen te koppelen aan de personages die dit boek bevolken. Namen spelen in Licht in het donkere huis overigens een belangrijke rol. Mensen noemen zich anders dan ze in werkelijkheid heten en van één belangrijk personage blijft de naam onbekend.

Ik realiseer me dat ik erg weinig over Finland weet. Het lijkt heel ver weg, veel verder dan Spanje, Portugal of Griekenland. En die taal die zo wonderlijk is, zo vreemd met al die klinkers. De Duitse auteur woont een groot deel van het jaar in Finland. Dat moet ok wel als je je boeken in Finland laat spelen.

Het boek heeft alles weg van een goede Scandinavische thriller: een spannende plot en een wat zwaarmoedige hoofdinspecteur die al tobbend over zijn persoonlijke besognes langzaamaan achter de waarheid komt. Terwijl ik verder lees, klinkt op radio 4 ‘Valse Triste’ van Sibelius. Buiten regent het. En zo ging de niet zo vrolijk zomer van 2012 voorbij.

Jan Costin Wagner, Licht in een donker huis
Jan Costin Wagner, IJsmaan
Jan Costin Wagner, Het laatste zwijgen