mei 2012, Lago Maggiore, 07.15 uur

O klaag toch niet
als ’s morgens vroeg de nevel grijst,
want des te schoner is de dag,
de dag die daaruit rijst.

Dit schone lied zongen wij als kind uit volle borst, zonder dat we begrepen waar het over ging.  Nou geloof ik niet dat iedere sombere situatie zich altijd ten goed keert, maar het is wel een mooie gedachte dat de mogelijkheid er is, dat optimisme houdt je op de been. En klagen – zeker over dingen die je toch niet kunnen veranderen – heeft weinig zin. Integendeel, het klagen verpest jouw humeur en dat van anderen. Klagers zijn zeurders. Op de opleiding waar ik werkte zei ik tegen klagers altijd: bekijk het probleem ook eens van de andere kant. Als jij de beslissing zou moeten nemen, onder dezelfde omstandigheden, wat zou jij dan doen?

Klagen is vaak een teken van onmacht. Ik zou alles wel anders willen, maar ja, ik ben te lui, te dom, te onhandig om de zaken eens flink aan te pakken. Dus blijf ik liever zitten op mijn dikke kont en klaag.
Vanochtend is de regen en de nevel verdwenen, de zon schijnt. Er op uit dus. Aan de slag!

Zie ook Nooit verbitterd worden: http://wp.me/p1MauM-e5