In de naoorlogse jaren leidde de grote woningnood tot veel onaangename toestanden. Verlovingen die jarenlang – vaak te lang – duurden, inwoning bij de schoonouders, het aanpassen van krappe zolderkamers tot een bewoonbare woning. Alleenstaanden stonden natuurlijk helemaal onderaan de ladder. Ze woonden noodgedwongen nog jaren bij hun ouders of gingen op kamers. Mijn studievriend Roelof woonde in Amsterdam in pension Vlastra op de Nassaukade.

Een keurige weduwe verhuurde er vier kamers op de verdieping. Beneden was een eetkamer ingericht voor de pensiongasten waar ze ’s ochtends een soort ontbijt serveerde en ’s avonds een avondmaaltijd die altijd bestond uit aardappelen, te lang gekookte groente en een goedkoop stukje vlees, bij voorkeur een slavink, op maandag was er nasi goreng.

Roel had het kleinste kamertje en deelde de badkamer met de overige gasten op de verdieping. Natuurlijk had hij geen eigen bel, mevrouw Vlastra deed altijd zelf open. Als ik naar Roelof vroeg zei ze er altijd meteen bij: “En niet zoveel herrie maken hoor, anders zoekt hij maar een ander adres.” Roel en ik deelden de belangstelling voor cabaret en chansons en hij had een kleine Philips platenspeler. We leerden teksten uit ons hoofd en zongen luidkeels mee met de jonge Conny Stuart “Neem je vos terug …’  wat weer leidde tot kloppen op de deur van de pensionhoudster.

Wonen in pension Vlastra hield ook in dat je geacht werd aanwezig te zijn op de verjaardag van de dochters. Vooral de die van de mollige Maja met het Juliana-montuur kan ik me nog goed herinneren. Roel was al een paar keer voorzichtig aan haar gekoppeld, maar hield de boot af, hij was meer van de heren. De conversatie verliep stroef. Er was thee met petitfourtjes. Roelof ruilde al snel van plaats met een de wat oudere boekhouder die veel moeite deed om de dochter des huizes het verschil tussen debet en credit uit te leggen.

Damesbezoek was uiteraard na 10 uur niet toegestaan. Maar mevrouw Vlastra kon weinig inbrengen tegen de logeerpartij van een Amerikaanse matroos op wie Roel hevig verliefd was. Toen de andere pensionbewoners klaagden over het lawaai was het gauw afgelopen. Hij mocht in zijn handen knijpen, kreeg al kunststudent een piepkleine, donkere woning in de Pijp.