Dagelijksche spanning vond noodlottige ontlading

Er is een moord gepleegd in onze stad. Hoe dichter bij huis dergelijke huiveringwekkende daden gebeuren, des te dieper is de indruk dien zij achterlaten. In een huis in de Gouderegenstrat heeft het gruwelijke zich afgespeeld, gistermorgen rond een uur of acht. Het is een huis als ieder ander. We zijn er zeker eens langs gekomen. Een deur waarachter ieder onzer had kunnen wonen. Men vermoedt achter zulk een deur geen drama. Waarom niet? Misschien uit zelfverdediging: men wil er niet aan denken dat in ieder menschenhart daemonen huizen en dat ook de gruwelijkste misdaad in deze nette straat kan gebeuren.
Omstreeks acht uur hoorden de benedenburen, die nog te bed lagen, gestommel boven. Als of men bezig was een trap te vegen. Verwondering daarover werd gevolgd door vagen angst toen het gestommel als hollen klonk en werd besloten door een doffe bons, als van een vallend lichaam. In de stilte daarna klonk zwak gekerm en hulpgeschrei. De echtelieden overlegden, maar het buurgezin, waar familietwist immer smeulend was, zou niet op inmenging gesteld zijn, meenden ze. Te meer niet daar de deur werd toegeslagen: er werd dus een dokter gehaald of er was niets gebeurd. Wie dacht aan moord …?

En toch was daar een oude, diep ingevreten familietwist op vreeselijke wijze beslecht. Vijf jaar geleden waren ze in het huis getrokken: een weduwe, een dochter, een zoon. Wat vroeger jarenlang ons land heeft doen branden, smeulde in dit gezin: godsdiensttwist. De moeder was zeer streng in de leer. De zoon, die een meisje lief kreeg dat van een ander geloof was, verliet het huis omdat hij zijn meisje niet mee mocht brengen. Dit gebeurde een half jaar geleden. De vrouwen die achterbleven leefden in voortdurende onmin voort. Want er was meer dat tweedracht bracht. De dochter werkte op een onzer departementen, de moeder deed het huishouden. Langzaam moet tussen beiden de spanning zijn opgelopen tot het ondragelijke. De dochter stelde zich onder behandeling van een geneesheer – zoo had haar dit leven gesloopt. Ja zelfs kon zij haar betrekking niet meer waarnemen.

Hoe het gebeurde is eigenlijk te vreselijk om te vermelden. Zonder naspeurbare aanleiding is de dochter des ochtends bij het opstaan door een woedeaanval aangegrepen. Zij rende de kamer van haar moeder – die nog te bed lag – binnen en stak haar met een knipmes in gelaat en hals. De weduwe slaagde erin, ondanks haar verwondingen, op te staan en de slaapkamer uit te loopen, gevolgd door het meisje dat uit de keuken een zaag haalde. De moeder poogde toen de trap af te vluchten, maar haar dochter belette dit en dreef haar naar de keuken, waar zij een tafelmes greep, waarmee zij haar moeder verschillende steken in het lichaam toebracht. Ten slotte heeft zij met een gummistok haar vreselijke werk voltooid. De moeder moet zich met al haar krachten verweerd hebben, te oordelen naar de overal gevonden bloedsporen. Maar ten slotte is zij door bloedverlies uitgeput geraakt en de dokter kon eenige uren na de daad nog slechts den dood constateeren.

De jonge vrouw heeft daar toen alleen gestaan met haar afschuwelijke daad, die onherroepelijk gebeurd was. Wezenloos heeft zij haar met bloed besmeurde handen afgeveegd aan een doek, heeft zich aangekleed, is de straat opgegaan en eenige minuten later weer teruggekeerd om haar fiets op te halen. Toen heeft zij het beste gedaan wat zij onder de gegeven omstandigheden doen kon: zij is nar de kerk op het Kamperfoelieplein gegaan. Dat bezoek duurde slechts kort. Langen tijd heeft zij daarna rondgefietst. En ten slotte is zij zich om half twaalf op het politiebureau Archimedesstraat komen melden. Zij maakte toen een rustige indruk. Maar zij was traag in haar mededelingen en het viel moeilijk iets uit haar te krijgen. Sommige vragen weigerde zij te beantwoorden.

Bron: Dagblad Het Vaderland, ’s Gravenhage, vrijdag 9 januari 1942.