Mijn band was lek. Graag wilde ik weten of ik het nog zelf kon, een band plakken. Had ik ooit geleerd van de fietsenmaker aan de overkant van het tehuis in Zeist. Heb vele banden geplakt. Met bandenwipppers en solutie, het rode doosje. Lekker met je handen bezig zijn en de voldoening als het lukt. De laatste jaren had ik nooit meer een lekke band. Zijn de banden beter of ligt er minder glas op de weg?

Nu dus wel. Alles had ik nog, alleen de solutie was opgedroogd in de tube. Een nieuwe gekocht. Band er af, binnenband oppompen, lek gevonden, aangegeven met een gele merkstift. Solutie aanbrengen, blazen, laten drogen. Plakkertje erop. Alles weer op zijn plaats brengen, band oppompen, klaar is kees. Zondag een heerlijke fietstocht gemaakt. Maar maandag: opnieuw een lege band.

Alles nog een keer: en dan zie ik dat de binnenband gescheurd is, bij het vorige lek. Toch iets niet goed gedaan? Hier helpt geen plakken meer. Onbegonnen werk. De boel opbergen en naar de fietsenmaker, nieuwe binnenband.

Onbegonnen werk, realiseer ik me, is een rare uitdrukking. Het is werk waar je eigenlijk niet aan zou moeten beginnen. Maar ik was er al aan begonnen en zag toen pas in dat het niet te doen was.
Als je nooit ergens aan begint, kan je ook niet inzien dat je er niet aan had moeten beginnen. Onbegonnen werk.