Thom Hoffman als Dokter Tinus

Kan dat: een komische doktersserie op de televisie? In Engeland wel, daar was Doc Martin een groot commercieel succes. Dat format nam Matthias Scholten over en maakte ‘Dokter Tinus’ Deze week was de eerste uitzending door SBS 6, de zender die zo hard een kijkcijferkanon nodig heeft.

Hoe maak je een komische doktersserie? Wel, je neemt een eigenwijze dokter, stads, onvriendelijk, onhandig en niet lelijk. Die zet je neer in een pittoresk dorpje aan een rivier, met alleen maar aardige, goedwillende, misschien wat ouderwetse inwoners, type ruwe bolster, blanke pit. Gebruik tegenstellingen: tegenover de onhandige dokter zet je een allerliefst onderwijzeresje, waarvan je onmiddellijk weet dat zij, na een aflevering of zes, van de hork een vriendelijke huisarts maakt die in het dorp alle harten verovert.

Geef de klunzige huisarts een loeder van een assistente, een verwend nest dat te lui is om te werken en merkwaardig genoeg niet met haar mobieltje belt, maar steeds met het vaste toestel van de dokter. Ook dat komt natuurlijk nog wel goed. Het dorp heeft verder nog een bekakte jonkheer met een echtgenote die er wel pap van lust en – heel grappig – de mannen die het met haar doen krijgen borsten!

Enfin dokter Tinus weet het allemaal op te lossen. 1,2 miljoen mensen hebben gekeken. Of ze het leuk vonden vermelden de cijfers niet. Het leverde in ieder geval Woudrichem veel publiciteit op, daar werd de serie opgenomen. Het vestingstadje heet op de tv opeens Woerkem en niet Woerkom zoals de bewoners hun stad noemen. De plaatselijke makelaar maakt meteen gebruik van deze naamsbekendheid.

Dokter Tinus draagt ook nog een geheim met zich mee, hij was een alom gerespecteerd chirurg in Amsterdam, maar om de een of ander reden heeft hij besloten gewoon huisarts te worden; tijdens zijn bezoek aan z’n oude tante werd al iets duidelijk: de dokter kon niet toekijken hoe Kitty Courbois een kip slachtte (want dat doen die stevige plattelands dames dus nog altijd zelf).

Bij een komische serie moet je je niet afvragen of iets kan of niet, je moet gewoon meelachen, desnoods met kiespijn.