Hij had zo zijn best gedaan om op de lijst te komen. Vele avonden doorgebracht in rokerige zaaltjes, vaak heel ver weg, zodat hij pas ver na twaalven thuis kwam en de volgende ochtend half slapend zijn uren doorbracht op kantoor, bij de provincie.  Hij had websites gemaakt, blogs geschreven, zijn vrouw en kinderen verwaarloosd. Maar alle inspanningen werden beloond: hij kwam op een verkiesbare plaats op de lijst! Tenminste als de uitslag overeen zou komen met de peilingen.

Stiekem had hij al uitgerekend wat hij zou gaan verdienen als kamerlid. Hij had zijn vrouw beloofd dat ze in de krokusvakantie naar New York zouden gaan, fijn met z’n tweetjes, dat konden ze zich dan makkelijk veroorloven.

Tijdens de verkiezingsstrijd bekropen hem de eerste twijfels. Zijn partij werd niet meer met gejuich ontvangen, maar met kritische vragen. Toch sloeg hij zich daar naar zijn idee goed doorheen. Hij kende zijn oneliners uit z’n hoofd en wist met geslaagde grappen ook lastige vragen te ontwijken.

Jammer dat hij alleen te zien was op de lokale televisie, hij zou ook wel eens aan tafel willen zitten in Hilversum. De partij zakte in de peilingen af en toe een zetel, maar kreeg er soms weer een zetel bij. De laatste peiling was nog steeds positief, hij zou het net halen.

De verkiezingsavond bracht hij door in de grote zaal in Den Haag. De leider liet zich nog niet zien. De spanning steeg. Om negen uur verscheen de eerste berekening van de uitslag: een flink verlies voor zijn partij. Meer zelfs dan ze gedacht hadden.

Uit was zijn droom. Morgen gewoon weer aan het werk op kantoor.
Stilletjes vertrok hij door de zijdeur.