Septemberlicht
De zon staat laag, de schaduwen zijn lang
Het wit wordt minder wit, maar zacht en warm
De lucht is helder, zelfs geluiden kinken anders
In septemberlicht zie ik alles scherp.
De herfstzon is niet zo fel, ze streelt
Ze is mild en vriendelijk, ze koestert en verwarmt
Zet de stad in een klare gloed
Dan zie ik, als voor het eerst, het ontwerp
Zichtbaar is nu het schoongepoetste beeld,
Het ritme van de ramen, de kleine balkons
Het spel van licht en schaduw is voor ons,
Parijs in september – als in de chansons.
Juliette Gréco met l’Âme des poètes
🙂
LikeLike
Si belle!
LikeLike
Ik vroeg me nog wel even af hoe het septemberlicht zou zijn in de buitenwijken van Parijs waar men ook de poëzie bedrijft. Ik vroeg het Grand Corps Malade.
LikeLike
Ja, ook dat is Parijs en natuurlijk schijnt ook daar de septemberzon, maar beslist wat minder uitbundig dan langs de Seine. Mooie aanvulling!
LikeLike