Als je op school niet je best deed werd er gezegd: ‘Jij wil zeker putjesschepper worden’. Wat de putjesschepper precies deed wisten we niet, maar het moest iets verschrikkelijks zijn. Alles wat met afval te maken heeft deugt niet, daar wordt op neergekken, of het nu gaat om menselijk afval of ons huisafval:  daar moet je verre van blijven.

Een topkok heeft meer aanzien dan de rioolontstopper, hoe belangrijk beiden ook zijn voor het wel en wee van onze maatschappij. Ze hebben allebei iets te maken met ons voedsel, de een staat boven aan het begin van de keten, de ander helemaal onderdaan; aan het eind, als er alleen nog maar afval over is. De hersenchirurg staat bovenaan de ranglijst, de uroloog bungelt ergens onderaan. De designer kan trots zijn op zijn beroep, de vuilnisman, hij ruimt alleen maar op.

Of het nu gaat om de voddenboer, de  handelaar in autowrakken, de grafdelver, ze kunnen nooit trots over hun beroep vertellen op verjaardagen. Alles wat met uiterlijkheden heeft te maken, met de boven- en buitenkant is in orde, maar zodra het gaat over de onderkant, deugt het niet meer.

Tijd voor een opwaardering van de onderkant. Een SIRE campagne is wel het minste, maar we moeten thuis en op school beginnen. Als je heel erg je best doet moet de juf zeggen: ‘Goed zo, misschien kan je nu wel putjesscheper worden’; alleen de jongens en meisjes met de hoogste cijfers mogen uroloog worden, de strontverwerkingsindustrie krijgt de meeste subsidie. Brecht zei het al: Dat wat boven is, blijft niet altijd boven. Maar in zijn Ballade vom Wasserrad  waarschuwt hij wel: het rad blijft altijd draaien, ook wat nu naar boven komt, zal weer naar beneden gaan.

Freilich dreht das Rad sich immer weiter

dass, was oben ist, nicht oben bleibt.

Aber für das Wasser unten heißt das leider

nur: Dass es das Rad halt ewig treibt.

Het geheel is te lezen en wordt voorgelezen op de site: Gesprochene Deutsche Lyrik: ,http://www.deutschelyrik.de/index.php/die-ballade-vom-wasserrad.html