Ina leerde ik kennen via mijn studie, lang geleden. Ze vertelde me onlangs dat ze in het bezit was van een stapel merkwaardige brieven, brieven uit 1939. En een fotootje.
Haar vader was een verarmde jonkheer uit een Brabants dorp, vlak bij de Belgische grens. Albrecht heette hij en was toen rechtenstudent in Brussel. In dat jaar, hij was 22, had hij gedurende een zomer een zeer intieme verhouding met een jonge kapelaan “met fluwelen ogen”. Ze zaten beiden in het bestuur van de parochie. Tijdens de vergaderingen konden ze hun ogen niet van elkaar los maken; kort daarop verbleven ze twee nachten in een Brussels hotel waar ze ontdekten wat er mogelijk is als je veel van elkaar houdt.

Een relatie met kapelaan Jeannot was natuurlijk onmogelijk, dat begrepen beiden. Maar in het geheim bleven ze elkaar regelmatig zien zien. Natuurlijk waren ze voorzichtig, niemand mocht iets te weten komen. Ze troffen elkaar in het geheim, in duistere hotelletjes in Antwerpen. Albrecht reed op zijn motorfiets helemaal naar Den Bosch om Jeannot slechts heel even te zien toen deze bij de bisschop was om over zijn toekomst te spreken.

In de herfst van dat jaar werd Jeannot overgeplaatst naar Rome, hij kwam te werken op een van de vele kantoren van het Vaticaan. Hij deed de boekhouding van de Nederlandse delegaties.
Albrecht trouwde twee jaar later, zeer tegen zijn zin, met een achternichtje uit Namen dat alleen Frans wilde spreken. Hij vervulde zijn echtelijke plicht en kreeg twee dochters. Maar hij bleef Jeannot schrijven en als deze één keer per jaar naar Nederland kwam, ontmoetten ze elkaar heimelijk. Hun liefde voor elkaar was nog steeds even intens als in het begin, maar beiden waren zich ervan bewust dat ze elkaar ook weer los moesten laten. Er gingen geruchten, zo hoorden ze.

In 1943 stopt hun briefwisseling. Jeannot is dan nog steeds in Rome en Albrecht is inmiddels kantonrechter in Bergen op Zoom. Formeel is hij nog getrouwd, maar in feite van tafel en bed gescheiden. Na de oorlog probeert Albrecht de scheiding te regelen, maar zijn vrouw houdt dat tegen. Wel ziet hij regelmatig zijn twee dochters, met Ina gaat het goed, maar de jongste wordt opgenomen in een inrichting, ze zal tragisch om het leven komen al ze nog geen twintig is.

Begin jaren vijftig gaat Albrecht werken op het consulaat in Nice en zijn hele verder leven blijft hij in Frankrijk wonen, in een vervallen villa, boven de stad. Ina bezoekt hem regelmatig, ze ontmoet dan een uitgebluste man die weinig van zijn leven heeft gemaakt en te veel cognac drinkt.
Veel later zal hij tegenover haar iets los laten over de grote liefde van zijn leven. Eén keer, in de jaren zestig, heeft hij Jeannot nog ontmoet in Rome. Een grote teleurstelling, zo vertelde hij. De jonge kapelaan was een dikke ambtenaar geworden, onder zijn fluwelen ogen zaten donkere vlekken.

Hij troostte zich in Nice met jonge Algerijnse huisknechten. Toen hij in 1977 veel te jong stierf, ging de laatste er vandoor met het familiezilver en de valse Dali die in zijn studeerkamer hing.
De brieven heeft Ina nog altijd. Zij weet niet goed wat er ermee moet.