Bij de presentatie van de herfstmode viel het me op: ook jonge knullen liepen keurig in pak, mét das, een stropdas wel te verstaan. Niets nieuws onder de zon, de zijden das gaat al eeuwen mee.
Prins Claus maakte een gebaar, in 1998 tijdens de uitreiking van de Prins Clausprijs wierp hij zijn das af, de slang die hem keelde. Even was het mode om, zeker als progressieve Nederlander geen das meer te dragen, het open hemd was in. Maar Diederik Samsom en Wouter Bos dragen hem weer, die kenellende strop, de kniebuiging voor ‘wat hoort’.
Als in de tijd van de Romeinen droegen senatoren een das om hun stembanden warm te houden. Een fraai gekleurde das was een teken van aanzien en is dat gebleven, wat creatieve modeontwerpers in de loop der eeuwen ook bedachten, nog steeds zitten we opgescheept met dat jasje-dasje. Op ‘casual Friday’ mag de das even af, maar verder vraagt het bedrijfsleven om dat uniform: pak en das. Wijk je daar van af dan ben je een vreemde, een buitenstaander.
Dagelijks worden toneelstukjes opgevoerd: mannen kleden zich braaf in colbert, knopen hun das en dragen knellende schoenen en doen alsof het de normaalste zaak ter wereld is, en dat is het ook, kijk maar om je heen. Maar zodra die manen thuiskomen, gaat die wurgende das af, het jasje uit en kleedt de man zich in makkelijk zittende kledingstukken. Ook de schoenen schopt hij uit en schielijks schiet hij zijn in zijn slippers of sneakers.
Gelukkig heb ik me meestal in kringen bevonden waarbij het dragen van een das geen vereiste was. Ik heb er een gruwelijke hekel aan en heb bij mijn laatste verhuizing al mijn dassen weg gedaan op een donkergrijze na, voor begrafenissen. Wanneer komt de uiteindelijke bevrijding van de das?
Prins Claus werpt zijn stropdas af: http://nos.nl/koningshuis/video/261282-prins-claus-werpt-stropdas-af-1998.html
Kalfjes 
Ik heb dezelfde verbazing als ik de vele jongeren met ‘jasje, dasje’ naar hun werk zie gaan. Inderdaad een kniebuiging voor wat hoort, zoals je schrijft. Hoe zo individualistische samenleving? Op dit punt toch niet.
LikeLike
Blijft een uiterst merkwaardig kledingstuk.
LikeLike
Ik heb me altijd al afgevraagd wie nou niet door die stropdas heenkijkt.
Maar mannen hebben het tenminste makkelijk, die weten wat er van ze gevraagd wordt, jaar in jaar uit een das en dat mag dezelfde zijn, soms iets breder soms smal, soms een ruitje soms een streepje, maar dat is dan ook de enige variatie.
Wij vrouwen hebben het veel moeilijker met haarmode, make-up, kleding die na een half jaar niet meer representatief is.
En ook wij gooien onze strakke schoentjes kleffe panties, en jasjes op het bed om in huispakje rond te dartelen. Dat geeft dan wel weer een vrij gevoel, dan weet je tenminste dat je niet op je werk bent.
LikeLike
Naar mijn waarneming wordt deze klederdracht selectief gebezigd. In de eerste plaats in de wereld van intimidatie en schone schijn. Waar het echte werk gedaan wordt, met de voeten stevig in de werkschoenen of de handen in het haar, komt het alleen voor waar het die andere wereld raakt.
Ik heb ooit een “rel” ontketend op de afdeling, door ineens een tijdje met colbert en stropdas te verschijnen. Daar kwamen “pesterige” reacties op (vriendelijk hoor) van collega’s, totdat de enige dame in die technische omgeving daar pittig tegenin ging. “Zoooo, waar heb je dat aan te danken?”, vroeg er een. Antwoord: “Aan jullie!”
LikeLike
Vind je de pakken van Mathijs van Nieuwkerk niet goed staan dan?
Mijn zoon van 20 schaft zich onmiddellijk een pak aan zodra hij daar het geld voor heeft.
De tijden veranderen en de mode doet mee en eigenlijk blijft er heel veel gelijk, als je je wil afzetten tegen je ouders uit de jaren zeventig MOET je een pak aan!
LikeLike
Ik vind het mooi. Een goedgekozen das maat een pak af. Maar die knellende schoenen van mannen zijn toch niets bij wat vrouwen zichzelf aandoen. Ook ik, draag niets liever dan een mooie hak, met spitse neuzen. Resultaat: pijn aan mijn voeten en rug. Toch blijf ik ze dragen omdat ik het mooi vind.
LikeLike
Ook bij begrafenissen draag ik geen stropdas meer. Alleen nog als mijn koor besluit in het zwart te zingen soms. Een vlinderstrik is nóg erger. Zelfs zo’n succesvolle herenshawl in je overhemd is aan mij niet besteed.
LikeLike
Ik draag geen jasjes, geen stropdassen, geen horloges en geen neus-(ringen). Valt bij mij allemaal in dezelfde categorie. Maar ik draag ook geen jeans en geen gympies. Ik draag gewoon wat ik lekker vind zitten (hoofdzakelijk katoen), wat warm is (dus regelmatig een trui), en het mag er best verzorgd uitzien. Ik strijk dus ook.
Ooit heb ik 1 pak op kosten van mijn baas gekocht. Heb ik 1 keer gedragen en is de kast niet meer uitgekomen. Daarnaast heb ik wel 2 stropdassen, krijgertjes, die ik elk een paar keer heb gedragen. Ik zag het nut er niet van in. Sterker nog, iemand met een strop is voor mij een verkoper die zijn gebrek aan kennis hiermee wil verdoezelen. Staat dus niet erg hoog in aanzien.
Op mijn werk kocht ik dat pak 30 jaar terug vanwege klanten in GBR. (Bij klanten in de USA, CDN, ESP, FRA, GER, UKR, TWN) heb ik nooit dergelijke bedrijfskledij gedragen, maar het grote ingenieursbureau in GBR had nu eenmaal een strikte dresscode. Die dresscode was dus iets om je nek en een jassie aan. En dat midden in de zomer. Die Britse viezerikken droegen er ook nog eens een stinkend nylon overhemd bij. Ze liepen met de stropdas los door het kantoor en zodra de deur van het vergaderzaaltje dicht ging, ging het jasje over de stoel en de strop zo los dat er 2 nekken bij in pasten. Helemaal afdoen durfden ze niet. Ze hadden er zelf dus een enorme hekel aan en ik besloot niet meer aan deze poppekast mee te doen. Ze konden me daarbij niet weigeren omdat ze me nodig hadden. Er is geen woord meer over mijn eigen dresscode gezegd. 🙂
LikeGeliked door 1 persoon
het valt allemaal reuze mee, wat Lady GaGa kan, kan jij ook…
LikeLike