De gronden langs de Schelde bij Saeftinghe waren in de 16^e eeuw al in het bezit van de hertogen d’Aremburg, felle strijders aan de kant van de Spaanse koning Philips II. Geen wonder dus dat de soldaten van de Republiek der Zeven Verenigde Nederlanden de dijken doorstaken en zo het Verdronken Land van Saeftinghe lieten ontstaan.

Veel later, eind 19^e eeuw, werden stukjes ervan weer ingepolderd. Een van deze polders is de Hedwigepolder, genoemd naar Hedwige de Ligne, hertogin d’Aremburg (1877-1938). Het is het laatste stukje dat werd bedijkt, ver weg, in de uiterste oosthoek van Zeeuws-Vlaanderen.

In verdragen met België, het eerste stamt al uit 1839, is de vrije doorvaart over de Schelde geregeld. Omdat de schepen steeds groter worden en dieper steken, komt verbreding en verdieping van de Schelde regelmatig aan de orde. Vlaanderen en Nederland hebben in 1995 besloten om de Schelde flink aan te pakken, dat verdrag is nog eens bijgesteld in 2005. Bij zo’n aanpak gaan natuurwaarden verloren en om die te compenseren is in het verdrag afgesproken de Hedwigepolder terug te geven aan de natuur. Net als het overige Land van Saeftinghe zullen de getijden er weer vrij spel krijgen.

Opnieuw slaan de Hollanders toe in het Zeeuws-Vlaamse land, ooit een van de Generaliteitslanden, streken die gedurende tweehonderd jaar niet echt meetelden.

Verdronken land van Saeftinghe

Premier Zwalkenende aarzelde, hij had het verdrag weliswaar ondertekend maar wilde als Zeeuw liever geen polder onder water zetten. Henk Bleker kwam met een typische CDA-oplossing: we zetten de polder half onder water. Maar nu heeft Rutte II alvast besloten: het gaat gewoon gebeuren, verdrag is verdrag: we houden ons aan de afspraken. Opnieuw trekken de ferme Hollanders ten strijde tegen de Spaansgezinden.

Over een paar jaar kunnen we genieten van prachtige excursies door een van de mooiste natuurgebieden van Nederland: het Verdronken Land van hertogin Hedwige.