Mijn vriendin Caroline woont na een turbulente tijd inmiddels ver weg van haar twee ex-en in een prettige omgeving. ‘Help, me, ik heb last van een enge man’, riep ze op mijn antwoordapparaat. Ze is vast weer aan het daten, dacht ik. En ja hoor. In het begin leek alles zo mooi en aardig. Maar, zo vertelde ze, het begon een week geleden. Ze aten heel chique in Loenen en meneer had zijn portefeuille  vergeten, of zij even kon afrekenen: 108 euro voor een etentje. Enfin, dat doe je dan. Toen belde hij haar op haar mobiele telefoon. Ze had hem haar nummer nooit gegeven, zo verzekerde ze, maar ja, ik weet hoe slordig ze kan zijn. En een dag later stond hij op de stoep met zijn koffer. Ja, er was een probleem met zijn ex, het huis stond op haar naam en zij had hem eruit gegooid. Nou ja, je laat zo’n man dan niet op de stoep staan en nu zat-ie dus bij haar. Deed net alsof het heel gewoon was. At de koelkast leeg, dronk haar wijn op, had bezit genomen van de afstandsbediening. Ze voelde zich niet meer thuis in haar eigen huis.

Wat te doen? Nou ken ik weinig sportschooltypes of andere imposante figuren die hem er uit zouden kunnen zetten, maar wel een hele donkere Somalische student Yusun. Ik vroeg hem om samen met zijn broer en neef met mij mee te gaan op bezoek bij Caroline. Zomaar voor de gezelligheid. Caroline reageerde enthousiast. De vreemde vriend keek ons verwonderd aan. We zetten ons op de bank, de vreemde man negeerden we volkomen. De jongens hadden Afrikaanse muziek meegenomen en we maakten veel lawaai. Er kwam drank op tafel, de vriend kreeg niets. Caroline begon met de broer van Yusun door de kamer te dansen. De vreemde vriend keek alleen nog maar bang en boos om zich heen. Niet veel later ging hij naar de gang en hoorden we hoe de voordeur werd dichtgesmeten. Caroline heeft nooit meer iets van hem gehoord.