Hetty Blok overleden op 91-jarige leeftijd
Het moet al lang geleden zijn dat Hetty Blok ergens in de vroege avond een poëzieprogramma presenteerde op de radio. Het was maar een half uurtje. Het begon met muziek van Fauré, daarna las de actrice gedichten voor, onderbroken door passende muziek. Vaak bekende gedichten zoals ‘Het ezeltje’ van Vasalis, maar ook onbekende gedichten van nog onbekende dichters. Met die onnavolgbare luide stem van haar, in een Nederlands dat je nu nooit meer hoort. Ze liet de r’en rollen en legde de juiste klèmtonen. Hetty was, zoals je dat toen noemde, een verfijnde declamatrice.
Iedereen was altijd lovend over haar rol als zuster Klivia, maar niemand sprak haar aan over dit mooie radioprogramma, haar eigen initiatief. Willem Nijholt kwam ik reggelmatig tegen bij vrienden en toen ik hem vertelde dat ik altijd luisterde naar dat programma op de radio zei hij: Je moet haar eens een briefje sturen, want ze krijgt zo weinig respons. Dat deed ik dus en ik kreeg een aardig bedankje terug. Het zit nog steeds ergens in een map met oude papieren. Maar het programma haalde het volgende seizoen niet.
Daar moest ik steeds aan denken als de oude Hetty weer eens op een podium werd gehesen of te zien was in op de televisie. Altijd ging het over Ja zuster, Nee zuster, nooit over het ezeltje van Vasalis.
Het ezeltje
In de korte, blauwe schemering
deed ik een kleine wandeling.
De grond was rood, gebarsten-droog.
De lucht was dun en vreeslijk hoog,
en blauwe distels stijf en grillig
ritselden driftig en onwillig.
Stil grazend naast een grijze rots
zag ik opeens op hooge beenen
een jonge ezel; zijn oren schenen
doorzichtig, zijn gelaat was trotsch.
zijn lange, ambren oogen blonken
als water ernstigen bezonken
en onpartijdig was zijn blik.
En na een korte felle schrik
verstarde ik in verwondering.
Of kan het eerbied zijn geweest
voor dit schoon, ongeschonden beest,
waarmee ik langzaam verder ging?
Een pijnlijke herinnering:
zoo ben ik vroeger ook geweest
Die gaafheid en zachtzinnigheid,
onzware ernst en droomrigheid,
o kon ik dat nog eens herwinnen
kon ik nog eens opnieuw beginnen.
M. Vasalis
Kalfjes 
Wat een mooi IM-blog voor Hetty.
LikeLike
Het zwiebertje-syndroom kan wat mij betreft ook het klivia-syndroom genoemd worden. Helaas gaat dat nu eenmaal zo en de getroffen artiesten berusten daar na een tijdje in.
Zelf kende ik haar vooral als Sjaan in de familie Doorsnee. Die serie draaide veel langer dan Ja zuster, Nee zuster. Ik ben te jong voor de originele uitzendingen in de 50’er jaren, maar heb later vrijwel alle herhalingen in de 70’er beluisterd. Ik denk nog steeds dat dat de voorloper was van Zeg eens Aaa.
LikeLike
Onderschat de geweldige simpele prachtige melodietjes (van de nu ook al overleden Joop Stokkermans?) en de spitse Nederlandse teksten van het oorspronkelijke “Ja zuster, nee zuster” niet in het nu verengelst en verrapt Nederland! Ik besef, dat ik een oude man ben!
LikeLike
Versta me niet verkeerd, ik waardeer de liedjes uit Ja zuster Nee zuster enorm. De muziek is van Harry Bannink. Maar vaak wordt vergeten dat Hetty Blok meer was dab zuster Klivia.
LikeLike
Natuurlijk, Joop Stokkermans was daar toen zelfs -wat we toch allemaal al niet meegemaakt hebben!- nog te jong voor! En ja, artiesten toen waren , behalve in onze beperkte herinnering, niet in één hokje te vangen!
LikeLike
Fijn dat je zo mooi over Hetty Blok schrijft. Ik had er al een beetje op gehoopt.
LikeLike
mooi ‘kalfje’ voor Hetty Blok – goed ook haar andere kant naar voren te schuiven –
LikeLike
PS – voor de liefhebbers van Hetty: mijn blog van vandaag gaat er ook over, zij het natuurlijk totaal verschillend van Willem. http://annevellinga.nl/av/?p=4970
LikeLike