Het begon ermee dat de directie zich meer en meer ging gedragen als een projectontwikkelaar in plaats van een onderwijsmanager. En toen opeens viel de term ‘competentiegericht onderwijs’. Dat werd gedropt als een heilig principe. Het probleem was wel dat niemand precies kon uitleggen wat ermee bedoeld werd. We mochten de studenten alleen nog maar dat leren wat ze direct in de beroepspraktijk konden gebruiken. Geen geschiedenis van het vak, geen literatuur, vooral geen Bildung, nee vooral praktische vaardigheden en heel veel skills om te kunnen samenwerken. Nooit meer frontaal voor de klas, de docent werd een begeleider van processen. ‘Kennis veroudert waar je bij staat, die hoef je dus niet meer over te dragen, kennis vinden de studenten wel op internet’, zo luidde het principe.

Ik heb me er nooit veel van aangetrokken, maar het werd steeds lastiger om je staande te houden tegen zoveel onzin die met veel overtuiging werd gebracht. De nieuwe ideologie bracht vooral verwarring en onvrede in het hoger onderwijs. De studenten hadden al snel door dat ze via de projectgroepen op een goedkope manier werden klaargestoomd voor een diploma waarvan ze betwijfelden of het nog wel enige waarde zou hebben. Ze vonden het heerlijk als je ze, frontaal, ouderwets kennis bijbracht door het verschaffen van achtergrondinformatie, het laten zien hoe de zaken in elkaar steken met uitleg, voorbeelden en opdrachten.

En nu is het competentiegericht onderwijs overboord gezet en gaan we naar de ‘21st century skills’ die gelukkig niet alleen bestaan uit vaardigheden, maar waarin ook plaats is voor creativiteit en kritisch denken. Nieuw is ict-vaardigheid, waarvan ik hoop dat het niet bij een vaardigheid blijft. Juist bij het gebruik van internet is het belangrijk dat studenten niet alleen leren hoe ze informatie kunnen vinden, maar ook leren om die informatie te beoordelen.