Op zulke koude, natte dagen denk ik nog wel eens aan dat kwartiertje dat wij onder de hoogtezon moesten. Aanvankelijk werden we er voor naar onze huisarts gebracht, later, midden jaren vijftig, kwam er een bij ons thuis. Ik ruik nog de vreemde ozongeur die het ultraviolette licht verspreidde. Daar zaten we dan in onze onderbroek, met een raar klein zwart brilletjes op want je mocht beslist niet in dat felle licht kijken. Het was goed tegen bloedarmoede, rachitis en een gebrek aan te vitamine D, het verhoogde je weerstand. De keukenwekker werd gezet, op commando moesten we keren van de buik op de rug en weer terug. Leuk vonden we het niet, het was vooral gedoe met aan— en uitkleden, maar vervelend was het ook niet.
Als je zelf geen hoogtezon kon aanschaffen, kon je er ook een huren bij de drogist in de sombere dagen voor kerstmis. Waarom de hoogtezon een hoogte-zon heet weet ik niet, omdat de straling lijkt op die uit het hooggebergte? 

Zat je er te lang onder dan werd je op een vreemde manier bruin, eerder oranje dan bruin en kreeg je lelijke witte plekken onder je ogen op de plaats waar dat brilletje had gezeten.
Later gingen we een weekje naar de Canarische eilanden in plaats van onder de hoogtezon, of –  als je echt bruin wilde worden – onder de zonnebank in een bruiningsinstituut. Maar al te bruin willen we niet meer worden, het gevaar van huidkanker ligt op de loer; bovendien als iedereen bruin is, is het ook niet chique meer.

Bekijk hoe Philips in de jaren vijftig reclame maakte in de bioscoop voor de hoogtezon : http://youtube.googleapis.com/v/DGs3DdHZ2Ec