Die avond vonden we bij de balie van ons hotel al bericht: bezichtiging de volgende ochtend om 10 uur. Eveline had al een prijs in haar hoofd: 75.000 gulden moest het appartement wel opbrengen (de prijzen waren natuurlijk in Spaanse peseta’s maar die weet ik niet meer.) De Noren waren weg van de flat. Ze hadden al vier andere gezien, maar deze won het in alle opzichten, zo ruim, zo schoon, zo goed onderhouden. Ze spraken samen veel in het Noors, maar na een half uur zei hij in het Engels: We doen het. Laten we vanmiddag afspreken bij de makelaar om de zaak te beklinken.

Dat was veel sneller dan we gedacht hadden, wij hadden geen bezwaar, alleen hadden we het nog niet over de prijs gehad. De Noor stelde voor om samen te gaan lunchen. Prima idee. We zaten rustig op de binnenplaats van een klein restaurantje in het centrum, voor Spaanse begrippen was het nog idioot vroeg om te gaan lunchen, maar wij bestelden alvast wat. De Noor zat in de oliehandel, het was de tijd dat er in het Noorse deel van de Noordzee enorme olievoorraden vermoed werden. Hij sprak Engels met een zwaar accent, maar na een tijdje begrepen we hem steeds beter. Zijn vrouw sprak goed Engels, ze gaf les op een middelbare school in Stavanger, maar het gesprek liet ze vooral aan haar man over. Wij vertelden over tante Pia en die arme oom Ben die veel te jong aan een hartaanval was overleden.

Bij het nagerecht kwam de prijs ter sprake. De vraagprijs was toch 65.000 gulden, opperde de Noor. Eveline greep meteen in. Nee, dat was de vraagprijs van twee jaar geleden. Alles was duurder geworden, de prijs was nu 85.000 geworden. Ik keek ervan op. Zo veel? De Noor schrok er niet van, hij mompelde alleen iets als  ‘die verdomde belasting’. Hij legde het uit. Hij moest niet alleen in Spanje belasting betalen over de aankoopprijs maar ook in Noorwegen. Dus hoe lager de formele prijs zou zijn, des te gunstiger voor hem, begrepen we wel? Ik begreep het niet, maar Evelien wel.
Voor alles is een oplossing te vinden, sprak ze Jasperina de Jong na, die daar toen over zong in ‘De Stunt’.

Gezamenlijk gingen we langs bij de makelaar, die zou alles in orde maken; morgen-middag zou er getekend kunnen worden bij een plaatselijke notaris. De volmacht van tante Pia was in orde bevonden. Alles kwam goed. En de verkoopprijs? Eveline zei resoluut: 85.000 gulden. Ik knikte maar wat, hier gebeurde iets waar ik part noch deel aan had, Eveline herhaalde steeds dat het allemaal in orde kwam.

De volgende ochtend verscheen de Noor in ons hotel met een grote envelop. Inhoud: voor 20.000 gulden Noorse kronen. Ik voelde me opgelaten en wist niet hoe ik dit aan tante Pia moest uitleggen. Maar Eveline beschouwde het als een grote overwinning en haar eerste zelfstandige klus. Ik maakte me al zorgen: hoe kregen we dat geld door de douane? Dat was geen enkel probleem: ‘Gewoon in de handbagage, niets aan de hand’, zei Eveline.

Die middag tekenden we de stukken, daar stond het zwart-op-wit: verkoopprijs 65.000 gulden. Er gingen natuurlijk nog wat kosten vanaf, maar tante Pia hield er een mooi sommetje aan over. We overhandigden de sleutels, tekenden nog wat papieren in het kantoortje van de conciërge van de flat en namen afscheid van de Noren. Nog diezelfde avond vlogen we terug naar Amsterdam, in mijn schoudertas brandde de envelop voor tante Pia.

Toen ik een week later tante Pia belde was het geld uit Spanje al overgemaakt. Heel dankbaar was ze; dat ik dit had willen doen en zo snel was het gegaan! Ik zei dat ik bij haar langs kwam met een cadeau. Nee, dat was toch helemaal niet nodig, ìk verdiende een cadeau. Enfin, de volgende dag ging ik naar Oosterbeek met de envelop in mijn tas. Verbijsterd luisterde tante Pia naar mijn verhaal. Hoe was dat nou toch mogelijk? Hoe had ik dat nou kunnen doen. Nee, hoor dat geld wilde ze absoluut niet in huis hebben, dat moest maar mooi in Amsterdam blijven, ze wilde er niets mee te maken hebben. Stel je voor! Dat moest ik maar houden.

En zo lag er vanaf die dag in de sokkenla een envelop met enorm veel Noorse kronen. Mooie grote bankbiljetten, we wisten ook niet goed wat we ermee moesten. We wisselden om te beginnen voor ongeveer 1000 gulden om, gaven de helft aan Eveline die er erg blij mee was, want ze was haar etage in de Jordaan aan het opknappen. Voor onszelf durfden we niets te kopen. Wel kwam het goed uit omdat we toen net een flink bedrag moesten lappen voor de reparatie van het dak van het achterhuis. Dat konden we mooi betalen van het geld van tante Pia.
En zo ging het in de daarop volgende jaren. We kochten eigenlijk niets voor onszelf, maar steeds als we eigenlijk onze spaarrekening moesten aanspreken, grepen we naar de envelop van tante Pia. We hielpen een Libanese vluchteling die gestrand was in Amsterdam en die eigenlijk wilde doorreizen naar zijn familie in Canada. De woonboot van een buurmeisje brandde af. Vreselijk, want ze studeerde nog en het geld van de verzekering was niet genoeg voor een nieuwe opbouw. Buren hielden een collecte en wij stopten stiekem een biljet van 1000 gulden in de pet die langs ging. Zo gaven we beetje bij beetje het geld van tante Pia uit. Na zeven jaar was het op.
Soms blader ik nog wel eens door mijn woordenboeken, want ik meen dat ik ooit een biljet van 1000 gulden in een woordenboek heb gestopt – voor barre tijden – maar ik kan het nergens meer vinden.