De ondergang van de goden
Niet alleen de Mayakalender kondigt het eind van de wereld aan, ook in de Noorse mythologie is er sprake van een ondergang van goden en mensen in de Götterdämmerung, de Ragnarok. Wel is er volgens dit mythologische verhaal nog hoop: na de definitieve ondergang is er sprake van een nieuw begin, een frisse, groen start met een nieuw mensenpaar.
Over de interpretatie en de precieze inhoud van deze verhalen uit de Noorse mythologie is veel onduidelijkheid. Snorri Sturluson legde omstreeks 1230 de verhalen vast in de IJslandse proza-Edda. De vondst van oudere poëziefragmenten leidt nog steeds tot aanvullingen en verbeteringen.
Het verhaal over de ondergang van de godenwereld begint met de dood van Baldur.
Op de Vrije School begon alles met de Bijbelverhalen maar daarna kregen we verhalen te horen over andere goden en godinnen, het begon met de Germaanse mythologie, daarna volgden de verhalen uit de Grieks/Romeinse Oudheid, maar ook verhalen uit India, Perzië kregen we te horen. Het verhaal van Baldurs dood vertelde onze juf met zoveel vuur dat ik het nog precies weet.
Frija (Frigg), de moeder van Baldur, de god van het licht en de volmaaktheid, achtte hem onkwetsbaar, want alle wezens, alle bomen en planten hadden haar beloofd Baldur nooit kwaad te zullen doen. Daarbij was ze echter één plant vergeten: de maretak en dat zou de wereld noodlottig worden.
Op en mooie dag speelden de goden een spel met Baldur, ze schoten hun pijlen op hem af, die allemaal van de onkwetsbare god afgleden. Het was de boze Loki die het spel bedierf. Met behulp van een laag-bij-de-grondse list wist hij Hodur, de blinde broer van Baldur, een pijl in zijn hand te geven die was gemaakt van het hout van de maretak. Die pijl ketste niet af, maar doorboorde het hart van de altijd stralende Baldur.
Dit verhaal over de ondergang van de goden en de vernietiging van de wereld inspireerde Wagner tot het schrijven van zijn Götterdämmerung.
Een mooie opera om de 22e december nog eens naar te luisteren.
Kalfjes 
Tot de 22e 😉
LikeLike
Ook het befaamde laatste boek van de bijbel Apocalyps, waar verwarde mensen alle eeuwen door angstdromen over het einde van de wereld van krijgen, is oorspronkelijk een oud literair genre, als de Mayaverhalen en de Noorse Ragnarok,, om mensen hoop te geven op een ondanks alles uiteindelijk goede toekomst. Door Nero en de eerste keizers vervolgde christenen kregen te horen dat na het “Beest Nero” met zijn onderdrukking en ellende toch de tijd komt van het “Lam Gods” en de “Vrouw met het Kind” met vrede in het nieuwe Jeruzalem zonder tranen. De obsessie voor ondergang in angst doet ons ook nu weer eens vergeten dat het in deze oude verhalen eigenlijk gaat over hoop op een goede toekomst voor alle mensen en onze wereld. Die kunnen we na 21 december nog best goed gebruiken. En … dat we eindelijk eens ophouden met die telkens terugkerende malle angstdromen . Ook onze realiteit is al erg genoeg!
LikeLike
mooie aanvulling. Die Apocalyps had ik nooit begrepen.
LikeLike