Als eenmaal vast staat wie waar komt eten op Eerste en Tweede Kerstdag begint het gepuzzel: wat gaan we maken en wanneer doen we de boodschappen? De supermarkten liggen nu al vol met heerlijkheden die anders nooit te krijgen zijn: wildschotels, kalkoenfilets, zalm in alle mogelijke variaties. Als je het slim aanpakt hoef je in de keuken nog maar weinig te doen, veel gerechten zijn al half klaar, je hoeft ze alleen nog maar even in de oven te zetten.

Maar dan moet je wel op tijd je slag slaan, want denk maar niet dat al dat lekkers er op maandag 24 december nog ligt, de dag die je vrij hebt genomen om boodschappen te doen. Ik ga nu in de ochtend, als het nog rustig is, en sla alvast in wat ik kan bewaren en dat zijn de meeste ingrediënten wel. Op het laatste moment koop ik alleen brood en melk en vleeswaren en zo. En natuurlijk de dingen die ik vergeten was.

En dan de cadeautjes. Ook dat moet nog allemaal gebeuren. ‘We doen maar weinig hoor,’ zeggen we elk jaar, ‘de kinderen hebben met Sint al zo veel gekregen.’ Maar ik trek er vandaag een hele dag voor uit. Maak lijstjes, ga naar de grote stad voor die zaken die hier in mijn dorp niet te krijgen zijn. Dan hoef ik vrijdag en zaterdag niet tussen al die hordes te lopen die op het laatste moment de Bijenkorf induiken om die speciale oesterhandschoen, die klassieke kandelaar of die fraaie onderbroek te pakken te krijgen, met kerststrik.

Ik race niet meer zo fanatiek, het mag voor mij wel allemaal wat simpeler, wat rustiger aan. De cadeautjes hoeven niet meer zo exclusief te zijn.  Het mag ook gewoon handig en bruikbaar zijn, zoals die nieuwe opbergschaaltjes, of die mooie warme sokken. Langzaam aan dan breekt het lijntje niet.