Wat is dat dan, liefde? Dat moet Terese zich vaak afvragen in de film van Ulrich Seidl. Terese, fenomenaal vertolkt door de onbekende actrice Magarete Tiesel, is vijftig, heeft een lief gezicht en een dik achterwerk. Ze is op vakantie in Kenya, in een groot hotel aan de kust. Witte mensen liggen uitgestrekt op ligbedden; aan de andere kant van de afscheiding wachten de beachboys die souvenirs verkopen, maar ook zichzelf. Teresa probeert relaties aan te knopen met deze mooie Afrikaanse mannen, maar telkens weer mislukt het.

De film begin met een knalharde dreun in je gezicht. Een kermis ergens in Oostenrijk. In de botsautootjes zitten deze middag verstandelijk gehandicapten. Als de sirene gaat, zie je ze rondrijden, een enkele met een vrolijk gezicht maar de meesten doodsbang, niet in staat om de andere gevaarten te ontwijken. ‘Sturen, je moet sturen’, roept Terese die als begeleidster aan de kant staat. Maar ze kunnen niet sturen en worden voortdurend doorelkaar geslingerd als de andere auto’s tegen hen aanbotsen.

Zo vergaat het Terese ook in Kenya. Ze is niet in staat zelf het stuur ter hand te nemen. Ze wil niet alleen maar neuken, ze wil dat de mooie zwarte man haar aankijkt, ziet wie zij is, ze wil dat hij het meent als hij zegt dat leeftijd niet belangrijk is, dat hij het niet erg vindt dat ze dik is. Maar natuurlijk willen de jongens vooral het geld van Terese.

Seidl filmt eerlijk en direct, soms lijkt het alsof je naar een documentaire kijkt. Zelden zag ik zulke trieste muzikanten als de vijf die staan te spelen voor een onderuitgezakt wit publiek in de grote zaal van het hotel. De seksscènens zijn rauw en ontluisterend. Gelukkig valt er af en toe ook te lachen. Maar de film toont vooral veel eenzaamheid; liefde is ver te zoeken. In de laatste beelden sjokt Terese weer alleen over het strand, haar tas onder haar arm vastgeklemd als enig houvast.

Trailer van de film: