We maakten opnieuw een studieplan. Als ze zich daar aan zou houden, kwam het allemaal goed. Ze wilde het zo graag, haar studie binnen afzienbare tijd afmaken, maar telkens ging het mis. Ze kwam niet opdagen bij tentamens, haalde de deadline niet om haar paper in te leveren. Toch was ze niet dom of niet gemotiveerd, het was haar turbulente privéleven dat haar belette om braaf te studeren. Als mentor had ik daar geen greep op.

Vorig jaar had ze me in tranen verteld over haar vriend, hoe het telkens weer mis ging. Ze hield zielsveel van hem, zei ze, maar ja, af en toe ging hij door het lint. Dan dook ze onder bij haar moeder in Almere of bij een studiegenootje in de stad, maar altijd ging ze weer terug. Probeerde hem van de drank en de drugs af te houden, wat nooit lukte. Ze was in het ziekenhuis beland met een gebroken pols. Maar ook dat was voor haar nog geen reden om het niet voor de zoveelste keer nog eens te proberen. Wel had ze sinds kort een eigen flat gekregen, wat voor meer rust zorgde.

Een lichtpuntje was voor haar het baantje in het verzorgingshuis bij haar om de hoek. Ze draaide zondagsdiensten. Echt elke zondag was ze om acht uur present en ze deed allerlei klusjes tot ver in de middag, ook als haar tijd er officieel op zat. Ze vond het heerlijk om de licht-demente bejaarden te helpen; ze ging als het even kon met hen naar buiten en toonde een waar engelengeduld bij het assisteren bij het eten.
Dat betekende dat ze alleen nog maar op donderdag en vrijdagavond ging stappen, vertelde ze me. Zaterdagavond bleef ze thuis en ging vroeg naar bed. Altijd.

En toen stond ze weer in mijn kamer. Ze zag er slecht uit, haar haar hing in pieken langs haar gezicht, de mascara was doorgelopen. ‘Kom even zitten’, zei ik. En toen kwam het verhaal er uit. Ze ging stoppen met de studie. Het ging niet meer, zei ze. ‘Wat is er dan gebeurd?’ vroeg ik. Ze was vrijdag uit geweest, met de gewone groep vriendinnen, ook  van de studie.  Ze waren laat in de nacht terecht gekomen in een disco die onlangs een tijdje dicht was geweest vanwege drugsoverlast. Maar nu was die weer open. ‘Het was heel laat geworden, ik had te veel gedronken, … stom van me’, zei ze. Toen er nog maar weinig mensen waren, werd ze uitgedaagd en had ze het gedaan. ‘Wat dan?’ vroeg ik. Ze had midden op de dansvloer de mooiste jongen van de bar gepijpt. Ze vertelde het zonder emotie. De andere stonden er omheen, hadden geklapt en geschreeuwd, maar toen het gebeurd was, werd ze uitgescholden voor slet en hoer.
Waarom heb je het dan gedaan?’ vroeg ik nog. ‘Ik weet het niet, het gebeurde gewoon, ik was dronken.’

Marcia wist wat ze wel wilde, iets heel anders, ze ging in de zorg werken. Ze kon een plek krijgen op de interne opleiding.  Ik protesteerde nog voorzichtig, maar wist dat het een verstandige beslissing was. Het ga je goed Marcia.