“We hebben hier in Parijs een regel. Als mensen met elkaar afspreken, geeft de eerst aangekomene de ander een half uur om op tijd te verschijnen – zonder verder iets te vragen.” (Uit ‘Onzichtbaar’ de geweldige roman van Paul Auster).  Adam Walker is vijfentwintig minuten te laat, “maar”, constateert hij, nadat Cécile de regel heeft uitgelegd, “dan ben ik dus vijf minuten te vroeg.”
Zou dat bij ons ook kunnen werken, vroeg ik mij af. Niet dat geïrriteerde kijken op je horloge of smartphone, geen verwijten, geen impertinente vragen. Gewoon de krant lezen tot de ander verschijnt, een boek een tijdschrift, en blij zijn omdat de ander überhaupt is gekomen. Of hoort de dwang om op tijd te komen bij onze cultuur, bij onze prestatiemaatschappij? Is dat onze ideale manier van leven?