“Men moet wel tot de overtuiging komen dat het met ons hedendaagsch onderwijs in de moedertaal niet recht pluis is.
Wie prijst het? Wie klaagt er niet over? Een paar jaar geleden heeft het een Hoogleraar ons in de Gids meegedeeld, welke ondervinding hij had opgedaan omtrent de kennis der moedertaal bij leerlingen van een twaalftal onzer gymnasia, met welke hij kennis maakte als Gecommitteerde voor de eind-examens.

Het oordeel van dien Hoogleraar over de opstellen en vertalingen welke hij daar had gelezen luidde in hoge mate ongunstig. Men oordeele:
“Slordigheid en onnadenkendheid moge het zijn, dat in overzettingen uit andere talen het Nederlandsch vrij barbaarsch met de ergerlijkste spelfouten wordt nedergeklad, maar wat te zeggen van de zoogenaamde opstellen in de moedertaal? Hoe het komt, weet ik niet; maar zij zijn volgens het oordeel van allen, met wie ik de eer had gecommitteerd te worden, gemeenlijk beneden critiek. Sedert het vorig jaar zijn onderwerpen van geschiedkundigen aard buiten gesloten; mogelijk heeft men daarvoor goede redenen gehad; maar wat wij te lezen krijgen over “Haast u langzaam” of “Vaderlandsliefde” of “Een dagje buiten” en dgl. is bijna zonder uitzondering onleesbaar. Een bijzonder onaangename indruk maken de verwaande knapen, die humoristisch willen schrijven als Hildebrand of die in Multatuli hun ideaal zien van geestigen schrijfstijl. Veelheid van woorden, armoe van gedachten en in het geheel geen smaak, alles het werk van jonge lieden, die zes jaar lang gevoed zijn met het leeuwenmerg der oudheid.”’

Uit de Inleiding van Het Onderwijs in de Moedertaal door Dr. G. Kalff  Amsterdam 1893.