Sommige vrienden  verlies je uit het oog. Langzaam dooft het vuur van de innige vriendschap. Je ziet elkaar minder, vergeet te bellen, te mailen, je laat het lopen. Zo gaat dat nou eenmaal. Maar bij David was dat anders, die was opeens verdwenen.

Hij was een student van me, maar een bijzondere. Tekende altijd onder de les. Warrige spinnenwebben  met doodshoofden. Hij was de vriend van Inez, een stil, intelligent meisje met droevige ogen. Ik raakte na de les met David en Inez aan de praat, ze wilden alles weten over symboliek, daar waren ze enorm mee bezig. Vooral occulte symbolen; er waren vast dichters die zich daarmee hadden beziggehouden. Ik gaf ze gedichten  van J.H. Leopold en Omar Khayan die ik zelf niet begreep, van Roland Holst en Gorter. Ik vroeg ze bij mij thuis om over die poëzie te praten, rookte een jointje met ze en we spraken over het leven en de dood tot de vroege ochtend.

In de volgende weken kwam David af en toe zomaar een langs, hij woonde in dezelfde buurt. We gingen samen naar een voorstelling in het Amsterdamse bos, in het openluchttheater. Op weg er naartoe, in de auto vertelde hij dat hij biseksueel was, hij had naast Inez ook een affaire met een Amsterdamse mode-ontwerper, maar Inez er nog niets over verteld. David was absoluut mijn type niet, te feminien met zijn lange, geverfde haar en zijn oogschaduw, maar ik vond hem aandoenlijk in zijn zoektocht naar zichzelf.

Hij stopte opeens met de opleiding, hij wilde verder in de modewereld, zei hij; zijn vriend zou hem kunnen helpen. Ik probeerde hem nog op andere gedachten te brengen, maar zijn besluit stond vast. Ja, hij zou mij blijven mailen, op de hoogte houden van zijn stappen in de glibberige fashion- en designwereld van Amsterdam.

Inez meed in die dagen het contact met mij, maar ik werd haar scriptiebegeleider en we spraken veel over de vorige zomer, ook over David. Ze had sinds een paar weken niets meer gehoord, hij was vertrokken, naar Ibiza, dacht ze. Via de modevriend van David probeerde ik achter zijn verblijfplaats te komen, maar ook hij had al lang niet meer gezien.

Dat is inmiddels zestien jaar geleden. Op internet kwam ik een oproep tegen van de vader van David. Die was al vier jaar op zoek naar zijn zoon en vroeg een ieder die David de laatste jaren nog had gesproken, contact met hem op te nemen.

Ik vond het mailadres van Inez. Het ging heel goed met haar, ze werkte als webredacteur bij de omroep. Nee, ze had ook al lang niets meer van David gehoord. De laatste keer dat ze hem was tegengekomen was op de Uitmarkt geweest, tien jaar geleden. Hij had er slecht uitgezien, zijn lange haar was vet en ongewassen, zijn tanden waren bruin. Hij had haar om geld gevraagd wat ze niet had gegeven.

Een paar jaar geleden was ik in Goa, in India. Ergens in het noorden van de deelstaat leeft nog steeds een groep hippies, in verbleekte gewaden, met lang vervilt haar. Er is een jaarlijks hippiefeest met een hippiemarkt. Een jongen op de markt leek sprekend op David, hij keek me op een vreemde manier aan, lachte  Maar hij was het niet, hij sprak alleen Portugees en heette Miguel. Hij vroeg me om geld. Ik gaf hem wat en noemde hem stilletjes David.