Twaalf was ik toen ik in huis werd genomen in het gezin vd B. Ze hadden zelf twee dochters, maar in de krappe woning was nog een kamer over en ze konden het geld goed gebruiken. Hij was onderwijzer op een kleine lagere school in Zeist en zij was vooral mooi en lui. Ze lag te lezen tot hij weer thuiskwam, dan las ze het boodschappenlijstje voor, wij deden de boodschappen, hij kookte en maakte het huis schoon. Ik voelde me vooral eenzaam en onbegrepen, bracht veel tijd door bij vriendjes met leuke ouders waar gelachen werd. Dat zoiets ook bestond!

De oudste dochter Winny was regionaal tenniskampioene. Vanaf half april stond het hele huishouden in het teken van de competitie en de grote toernooien. Mevrouw zat mooi opgedirkt altijd op de eerste rij. Meneer bleef thuis om alvast de aardappelen te schillen, alleen zondags mocht hij mee. Als ik vrij had van school, ging ik ook mee. Soms kreeg ik de rol van ballenjongen op me, soms mocht ik lijnrechter zijn. Ik deed mijn uiterste best, hengelde naar complimenten, maar ik kreeg vooral op mijn kop als ik iets verkeerds deed.
Ik wilde zelf ook graag tennissen., maar daar was geen geld voor. Eindeloos sloeg ik de bal met een afgedankt racket van Winny tegen het oefenmuurtje. Ik kon best lekker hard slaan, vond ik en ik droomde ervan dat ik grote wedstrijden zou spelen en natuurlijk zou winnen.

Dat jaar bleef ik meteen zitten in de eerste klas van de hbs. Niemand die daar iets van vond. Het jaar erop kwam er een andere, slome jongen in huis met wie ik het kleine kamertje moest delen. Nog vaker bleef ik spelen bij Ruud, het vriendje met de lachende ouders. Dat voorjaar besloot ik dat ik niet langer bij meneer en mevrouw vd B wilde blijven. Maar tegen wie moest ik dat zeggen? Mijn moeder was iemand op de achtergrond, maar steeds vaker ging ik naar haar toe, ze had nu eindelijk een eigen woning in Rotterdam. De rare vriend die de laatste jaren om haar heen hing was verdwenen. Ik mocht wel bij haar komen wonen als ik dat wilde. En zo kwam ik van het veilige dorp waar ik bijna iedereen kende in de vreemde grote stad.