Rotterdam Floriade 1960

Ik kreeg de donkere achterkamer, met uitzicht op de balkons van de achterburen. Mijn moeder sliep in de alkoof, in de voorkamer aan de straat stond de radio, een rookfauteuil (die had je toen nog) en de eettafel. Ik kende nog niemand in Rotterdam. Wel bleek ik een voogd te hebben die me inschreef op het Libanon Lyceum, waar ik voorlopig werd toegelaten. Met een taak voor Engels waar ik de hele zomer niet naar omkeek.

Ik voelde me een vreemde in de grote stad en ook op de enorme school met wel 1500 leerlingen. Uren bracht ik door naast de radio, de boeken lezend die ik vond in de kast van mijn moeder. Zij stond ’s morgens al om zes uur op, deed het huishoudelijk werk en vertrok naar kantoor als ze mij had gewekt. Vooral in de vakanties voelde ik me wanhopig, wat moest ik al die dagen doen? Als mijn moeder weg was haalde ik de reproducties van de muur en begon te tennissen tegen de slaapkamermuur, tot de buren op de deur klopten: die herrie moest ophouden. Soms kreeg ik geld om een dagje naar Zeist te gaan, waar ik iedereen kende, waar mijn vriendjes woonden. Maar dat zorgde er voor dat ik me in Rotterdam nog minder thuis voelde.

De zomer van 1960 bracht de Floriade naar Rotterdam. Het terrein bij Het Park was vlak bij onze straat. Van een oom had ik geld gekregen voor mijn verjaardag en in plaats van boeken kocht ik een doorlopende toegangskaart voor de Floriade. Er was heel veel te zien en te beleven, elke avond was er een groenteveiling, waar ik ademloos zat te kijken naar de veilingklok, naar het loven en bieden. Soms kocht ik voor mijn moeder een doosje champignons, misschien wel voor veel te veel geld.

Op school ging het slecht. Ik haalde alleen zware onvoldoendes, niemand die er iets van zei, die hulp bood. Tegen de kerstvakantie was het duidelijk, ik zou niet op de hbs in Kralingen mogen blijven; het kon me allemaal niets schelen. De voogd koos een mulo voor me uit in Overschie, een degelijke ouderwetse opleiding met goede leraren. Ik fietste door weer en altijd tegen de wind in naar dat verre oord. Maar inderdaad de school was degelijk en ik haalde nu fluitend goede cijfers.

Via een stukje in het Rotterdams Nieuwsblad meldde ik me aan bij de Hervormde Jeugdraad in een locatie op de Laurensplaats achter de Hoogstraat. We hadden wekelijkse bijeenkomsten, een soort gesprekgroep en in het weekend ging ik er heen om te tafeltennissen.  Ik had niets met de kerk, maar het waren aardige mensen en er gebeurde tenminste wat. We moesten zelf onderwerpen bedenken en mensen uitnodigen. Zo spraken we met iemand die in de gevangenis had gezeten, met een communist en een homoseksueel! Stof genoeg om nog heel lang over door te praten onder leiding van een dominee Visser Schoch.

Dat waren lichtpuntjes in een verder vrij grauw bestaan. Rotterdam in de jaren van de opbouw. Geen geld om eens iets leuks te doen, Mijn moeder had geen vrienden of kennissen dus waren de weekenden saai. Een keer per maand mocht ik nar de film. West Side Story zag ik er in het gloednieuw Grand theater/Studio 62 aan de Nieuwe Binnenweg, ook om de hoek. Nu onherkenbare als Evangelisch Centrum Europoort. Maar er zijn plannen om de bioscoop in oude luister te laten terugkomen.