Ik zit hier alleen op dinsdag, woensdag en donderdagavond. Maar dan zit ik er ook. U kunt niet om mij heen. Met een taxi kom ik vanuit Brooklyn hier naartoe, naar de New York Public Library, naar mijn desk. Ik ben gastvrouw voor iedere bezoeker en een baken voor hulpzoekenden. Voor de oude professor die onderzoek doet naar de scheepswrakken in de Hudson, voor de jonge studente uit Puerto Rico die nauwelijks Engels spreekt en wil weten waar ze boeken kan vinden over het slavernijverleden van haar familie en voor de toerist die wil weten hoeveel boeken we herbergen in dit prachtige, statige gebouw  uit 1911 (53 miljoen).

In de studiezalen heerst orde. Je zwijgt vanzelf in de hoge, schaars verlichte zalen. De groene lampen werpen wat strooilicht over de lange studietafels. Hier geen plaats voor landlopers en bedelaars die de kou willen ontvluchten, die zijn door de stevige portiers al tegengehouden of door de securety het gebouw uitgezet. Geen blikjes RedBull of kauwgom in de studiezaken. Geletterdheid is een serieuze zaak. Hier zwijg je vanzelf.

Nee, ik heb geen leeftijd.  Ik doe dit werk al heel lang en zal het ook nog heel lang blijven doen. Met liefde. Iedere dag dat ik werk kies ik met zorg mijn kleding. Nooit draag ik twee dagen achter elkaar hetzelfde. De kapster komt bij mij aan huis. De dagen die ik niet werk ben ik iemand anders. Vrijdags bijvoorbeeld pas ik op mijn kleinkinderen. Ren met ze door Central Park of zit met ze in de draaimolen op Coney Island met mijn mijn haar in de war. Maar hier is dat anders. Iedere bezoeker moet zich thuis voelen. Maar ook respect tonen voor de dit monument dat onze voorouders bij elkaar hebben gespaard. Mijn aanwezigheid draagt daartoe bij, respect dwing je af, door te zijn wie je bent.

Ja, u mag één foto van mij maken, eentje maar. Dat is voldoende.