Iedereen hield van haar: de mooie, altijd vrolijke, gedistingeerde zangeres en actrice Doris Day. Wij spaarden de kauwgomplaatjes. Ze had talloze hits in de jaren veertig en vijftig. ‘Que sera, sera’, zongen we mee, zonder te weten wat het betekende. Daarna grote filmsuccessen met Rock Hudson: brave komedies. Maar nooit grote tournees, geen gelikte shows in Las Vegas. Nooit opgetreden in Carré. Doris Day bleef een onbereikbare wereldster die na een tijdje al snel ouderwets werd.
Vorig week werd ze 91 jaar. Doris Day groeide op als Doris Mary Ann Kapelhoff in Cincinatti. Ze ging zingen bij verschillende bands, trad veel op voor de radio en had haar eerste hit in 1945: Sentimental Journey. Daarna volgde twintig jaar van succes. De ene hit na de andere, een vast contract bij Columbia, ze maakte meer dan 25 albums.
Al in de jaren veertig maakte ze haar eerste film Romance on the High Seas, er zouden er nog dertig volgen zoals The Man Who Knew Too Much van Alfred Hitchcock (1956). Veel luchtige komedies ook, vaak met Rock Hudson, zoals Pillow Talk, Lover Come Back en Send Me No Flowers. Ze kreeg heel veel filmprijzen – nooit een Oscar – gouden en platina platen, de successen stapelden zich op. Pas in de tweede helft van de jaren zestig werd het wat minder. Haar derde echtgenoot ging er met haar spaargeld vandoor, Doris Day verdween uit de kolommen van de roddelbladen. 
De jongeren kenden haar niet meer. ‘Doe Maar’ eerde haar met een hitje “er is geen bal op de teevee
alleen een film met Doris Day” maar dat was duidelijk een hint: Doris Day is volledig passé. De blonde, altijd glimlachende Hollywoodster schreef haar memoires en richtte zich net als Brigitte Bardot toen op het welzijn van zeehondjes en zwerfdieren.
Haar opnamen uit de beginjaren zijn jazzy en sterk gezongen. De opnamen uit de latere jaren klinken wat gladjes. Maar wat blijft is die glasheldere stem, de muzikale aanpak van elk nummer. De persoonlijkheid van Doris Day is altijd herkenbaar.
Aanvulling 13 mei 2019: De Amerikaanse actrice en zangeres Doris Day is vanochtend op 97-jarige leeftijd overleden, meldt haar stichting.
Zie ook: Nooit meer gedraaid, bijna vergeten Corry Brokken http://wp.me/p1MauM-V2
Bijna vergeten: Conny Froboess http://wp.me/p1MauM-Gm
Helemaal vergeten: Caterina Valente http://wp.me/p1MauM-Fr
Nooit meer gedraaid: Freddy Quinn http://wp.me/p1MauM-O0
Vido: tv-optreden maart 1971 duet met Perry Como Everybody Loves a Lover. Helemaal het jaren ’70 gevoel met een stralende Doris Day https://youtu.be/6msrQtXNnrg
Kalfjes 
Hé Wilco, ik durf het bijna niet te zeggen, maar af en toe draai ik ‘r nog, hoor.
LikeLike
En dan ben jij nog een stuk jonger dan ik … Sentimental journey ….
LikeLike
Veel van die liedjes ken ik, ze heeft een aangename stem. Wist niet dat ze nog leefde, goed om te lezen
LikeLike
Dat zongen we vroeger heel hard mee.
LikeLike
Tjee, je wekt wel herinneringen! We waren een keer op schoolreis, met onze (lagere) Christelijk Nationale School, de Groen van Prinsterer. Niet zo eng zwart als veel gereformeerde scholen in die tijd, maar toch, het was die tijd. Nette christenen gingen niet naar de bioscoop.
Laat het nou vies weer zijn die dag. Bedacht de onderwijzer die de leiding had: we gaan naar de film! Dat werd, voorzover ik me herinner, Pillow Talk. Onbeschreven blad als ik was, moet ik behoorlijk rode oortjes hebben gekregen bij de pyjama-scene. Maar dat heeft niemand gezien, omdat het donker was in de zaal. Ik durfde het thuis bijna niet te vertellen, dat we naar een bioscoop geweest waren, maar ik heb niet op m’n kop gekregen. Ik weet ook niet of de school er nog op aangesproken is…
LikeLike
Mooie herinnering!
LikeLike
als jong meisje ,net na de oorlog ,hing haar zwart wit foto te pronken boven m,n bed .
Ik was een jaar of 10 denk ik ,ze is altijd m,n lievelingsster gebleven.
Dank je Doris je verlichtte die armoedige jaren net na de oorlog, voor mij geweldig op.
ria
amsterdam
LikeLike