Over een paar jaar zullen we ze herkennen, de kinderen met een nieuw trauma: moeder met een mobiele telefoon. Van de week zat ze tegenover me, van Amsterdam CS naar Weesp. Naast haar haar dochtertje, een jaar of zes. Bij het instappen had ze haar telefoon al in haar hand. Het meisje ging braaf naast haar ziten, dicht tegen haar aan. Moeder begon een gesprek in een voor mij onbekende taal en dat was nog lang niet afgelopen toen ik in Weesp uitstapte. Een gesprek op steeds één toon, zonder hoogte of dieptepunten, maar vast niet over het schillen van aardappelen.

Een keer probeerde het meisje de aandacht van haar moeder te trekken. Ze pakte de mouw van haar moeder vast, keek haar aan, zei zachtejs iets, maar moeder draaide zich van haar af en ging verder met het gesprek. Het meisje berustte en keek naar buiten.
Wat zou er in dat hoofdje omgaan? Haat ze die telefoon en de moeder die geen aandacht voor haar heeft ? Wordt ze een rebelse tiener die nachten lang niet thuis komt? De hulpverleners zullen dan zegen: typisch een geval van het Cell Phone Mom Syndroom (CPMS).