Het Franse chanson was meer dan entertainment, dat was hoge cultuur, leerde ik al toen ik klein was. Plotseling was ze daar, in de jaren zestig: Barbara. Opzienbarend haar optredens. Ik zag haar in Carré, in haar nadagen. Maar wat een aanwezigheid. Sober, altijd in het zwart achter de piano, altijd haar eigen chansons vol trieste overpeinzingen over verloren liefdes en afscheid nemen, over eenzaamheid en verlangen.
Barbara was de artiestennaam van Monique Andrée Serf (1930-1997) die als Joods meisje tijdens de Tweede Wereldoorlog had moeten onderduiken. Beladen met trauma’s probeert ze in de jaren vijftig in Brussel als zangeres werk te krijgen. Met behulp van Jacques Brel slaagt ze er in om haar eerste plaatopnamen te maken. Vanaf midden jaren zestig verloopt haar carrière stormachtig en verovert ze Parijs.
Met liedjes als Pierre, Nantes, Ma plus belle histoire c’est vous, bereikt ze miljoenen luisteraars, eerst in kelders en kleine zaaltjes daarna ook op de grote podia van Frankrijk, Canada. Ze speelt mee in een aantal films, maakt steeds werd nieuwe albums. In de loop van de jaren zeventig worden haar chansons steeds grilliger, ontoegankelijker, het grote publiek haakt af; Barbara blijft alleen en onbegrepen achter.
Martine Bijl zong mooie vertalingen van haar eerste liedjes, vertalingen van Ernst van Altena: ’t Bloemendaalse bos (Au bois de Saint Armand). Ik had op mijn zolderkamer vooral EP’tjes van Barbara met prachtig vormgegeven hoezen. Nog steeds luister ik steeds graag naar haar vooral de nummers uit haar beginjaren. Muziek vol nostalgie. In Göttingen bezingt Barbara de Frans-Duitse sentimenten, het verdriet over het verleden en de hoop dat er geen oorlog meer zal komen.
Bien sûr nous, nous avons la Seine
et puis notre bois de Vincennes,
mais Dieu que les roses sont belles
à Göttingen, a Göttingen.
video Göttingen
Door Barbara ook in het Duits gezongen:
Kalfjes 
In de herhaling doet ze het ook lang niet slecht, ondanks de trage start dan
Hoe Maan moet je zijn om hier niet weer drie keer naar te gaan luisteren.
LikeLike
Jammer van die setting binnen The voice dat leidt erg af. Er is ook een andere registratie van dit nummer door Wismes, geluid is niet perfect maar je hoort wel dat het een goede zangeres is.
LikeLike
Salvatore Adamo, artiestennaam Adamo (Comiso (Sicilië), 1 november 1943) is een Belgische zanger van Italiaans/Siciliaanse afkomst.Toen Adamo drie jaar oud was, verhuisde hij met zijn familie naar het Belgische Ghlin bij Bergen, waar zijn vader in de mijnen ging werken. Hij groeide op in het vlakbij gelegen Jemappes (Bergen). Daar werden ook zijn zusjes en broer geboren. Gedurende zijn schooljaren zong hij in het kerkkoor en leerde hij gitaar spelen. In 1960 deed hij voor het eerst mee aan een wedstrijd en won met het liedje “Si J’osais”. De eerste radio-uitzending volgde op 14 februari van dat jaar. In 1961 bracht hij zijn eerste plaat uit, nadat hij in Saint-Quentin (Parijs) een wedstrijd had gewonnen. Vanaf zijn eerste hit (“sans toi ma mie”) dat hij zong op 20-jarige leeftijd, in 1963, tot op de dag van vandaag is Salvatore Adamo steeds trouw gebleven aan zijn stijl : hij staat dan ook bekend als de “chanteur romantique par excellence”, met karakteristieke, gebroken stem (niet het enige dat Adamo deelt met Charles Aznavour). Naar eigen zeggen waren het Victor Hugo, Jacques Prévert, Georges Brassens, het italiaanse canzonetta en de tango die de grootste invloed gehad hebben op zijn muziek-schrijven. Jacques Brel bedacht hem met de titel “jardinier d’amour” (tuinman van de liefde). Maar met “Inch’Allah” (over het conflict in het Midden Oosten) en zijn meer recente werk, heeft hij zeker bewezen ook zeer knap over andere onderwerpen dan de liefde te kunnen schrijven.Dit is iets speciaals. Adamo in het Nederlands, een EPtje uitgebracht begin 1964.
LikeLike
Interessant maar wat is de relatie met Barbara?
LikeLike