Ze zaten met hun handen in het haar. Veertig keer meegedaan en nog nooit gewonnen. De mensen van de Roemeense omroep TVR piekerden zich suf hoe ze in 2013 de top  konden bereiken.

Balkanpop was duidelijk uit. Ze hadden alles geprobeerd: een herder met een panfluit, een groep zingende zigeuners op blote voeten, maar meer dan de vaste douze points van Moldavië had het nooit opgebracht. Een vrolijke popsong dat bracht meer punten op. Roemenië haalde in 2005 en 2010 twee keer een derde plaats. Weliswaar met geleende nummers die alweer heel snel vergeten werden, maar Roemenië telde mee in Songfestivalland. Twaalf keer op rij in de finale, doe dat maar eens na!

Maar wie sturen we nou in 2013? We willen dit keer winnen! “Rusland had vorig jaar veel succes met die dansende oma’s. Hebben wij niet een stel stramme oude mannen die mooi folkloristisch kunnen zingen?” vroeg de vaste festivalcommentator zich af.

“Het is wel een nichtenfeestje hoor”, zei de stagiaire, “je kunt beter een stel mooie jonge kerels sturen in strakke broeken.” “We hebben Cesar nog”, zie de producer over wie het gerucht gaat dat hij homo is. “Wie?” “Een fantastische zanger, een contratenor, klassiek geschoold die er toch aantrekkelijk uitziet. Dat is echt iets heel anders.”

En zo mocht Cesar in de halve finale zijn kunstje doen. Heel hoog en hard zingen in onverstaanbaar Engels It’s my life. Op de Roemeense Markplaats kochten ze een oude jurk van Karin Bloemen voor hem en ze lieten de componist van 2005 een nummer voor hem schrijven. De stagemanager bedacht veel rode lichteffecten en misschien konden ze iets met vuurwerk doen?
En zaterdag staat hij dan in de finale, de Roemeense Gerard Joling in die jurk met een diep decolleté. Hij komt als veertiende, ergens in het midden, vlak na de Birds van Nederland – want ze houden van contrasten bij de Eurovision Songcontest.
Maar ik ga wel kijken hoor en duim natuurlijk voor Anouk.