We waren begin jaren zeventig druk in de weer om met een groep vrienden gezamenlijk een huis te gaan huren of kopen. Maar dat kon nog wel even duren en dus zochten we  een tijdelijke woonruimte. Mijn  vriend had al een baan op Schiphol en ik zou per 1 september beginnen met mijn onderwijsbaan. Ook toen was het vinden van een geschikte huurwoning in Amsterdam een enorme klus. We zetten een advertentie in De Groene Amsterdammer en Vrij Nederland. Wij, een vriendenstel, zochten voor maximaal f 450 per maand een etage in Centrum of Zuid, plus ons telefoonnummer.

Het aantal reacties was gering. Een zolder in Amsterdam-Noord, en een vage belofte: er zou iets vrijkomen in de Kerkstraat. Toen belde de man, net na het avondeten. Van Spankeren heette hij. Hij had iets heel bijzonders voor ons. Hij ging met zijn vrouw voor een jaar naar Afrika en zocht nu betrouwbare mensen die op zijn huis wilde passen, een bungalow in Buitenveldert, achter de Van Nijenrodeweg. We hoefden alleen de kosten voor gas, water en elektriciteit te betalen, wel moesten we voor de tuin zorgen en regelmatig zijn faxberichten verzamelen, de fax stond in een aparte werkkamer op de eerste etage. Indien nodig moesten we hem dan bellen in Senegal. Of wij daar iets voor voelden?

Het klonk ongelooflijk mooi. Ik had al op de kaart gekeken. Buitenveldert lag ver van het centrum, maar het aanbod was zo geweldig dat we er gretig op in wilden gaan. We moesten meneer Van Spankeren de volgende avond terugbellen om zaken definitief te regelen, daarna zouden we het huis kunnen bekijken. Met het hoofd vol mooie plaatjes gingen we slapen; de volgende avond om dezelfde tijd belden wij hem terug.

Maar we kregen vreemde pieptonen te horen, het telefoonnummer bestond helemaal niet. Wat raar, hadden we het verkeerd doorgekregen? We hadden gelukkig ook een adres. Een vriend van ons woonde in Amstelveen en ging er diezelfde avond nog langs. Hij ontdekte dat de straat wel bestond maar die ging niet verder dan nummer 9. En Van Spankeren woonde op 69 – had hij gezegd. En ja, in het telefoonboek stonden verschillende Van Spankerens, maar niemand in Buitenveldert.

Merkwaardig. We waren voor de gek gehouden. Iemand vond het kennelijk leuk om woningzoekenden op die manier iets heel aantrekkelijks voor te spiegelen. Het telefoongesprek was heel zakelijk geweest, had wel een half uur geduurd. We waren niet opgelicht, we hadden geen cent hoeven over te maken, maar voelden ons wel behoorlijk bedonderd.

Gelukkig belde een paardagen later de collectrice van de Staatsloterij met het aanbod om de ruimte achter haar kantoortje te huren. Daar hebben we een half jaar met veel plezier gewoond, zonder valse voorwendselen.

Zie ook: Verdwenen beroep – de collectrice http://wp.me/p1MauM-JU