Een keer in de zoveel weken kwam hij langs, de scharensliep. Fascinerend vond ik het als jongetje om te zien hoe je met een voetbeweging een hele machinerie in werking kon stellen. Messen, scharen en ook schaatsen sleep hij op een ronde steen die draaide door de voetbeweging en natgehouden werd, onderaan liep de slijpsteen door een bakje met water.
Hij maakte altijd grapjes met de dames, onze aantrekkelijke messenslijper, grapjes die wij niet begrepen maar waar hartelijk om gelachten werd.

Nu worden onze messen nooit meer bot en scharen, ach, die raken we steeds kwijt en dan kopen wel weer een nieuwe. Een mooi ambacht is verdwenen.

Op vakantie in Griekenland vroegen de Grieken steeds of we niet een Nederlands liedje konden zingen nadat zij ons een hele avond hadden getrakteerd op hun prachtige volksmuziek. Gelukkig hadden we in de auto, onderweg van de Brenner naar de veerboot in Bari, kunnen oefenen en we zongen mooi tweestemmig:

Komt, vrienden, in den ronden,
Minnaars van eenen stiel,
Ik zal u gaan verkonden,
Hoe ik door ’t slijperswiel
Den kost verdien voor vrouw en kind,
Schoon blootgesteld aan weer en wind.

Terlierelom, terla!
Van linksom, rechtsom draait mijne steen
Door het roeren van mijn been,
Ju ju ju ju ju ju ju ju.

Zie ook:
vergeten: de hoogtezon http://wp.me/p1MauM-QA
vergeten: de knipperbol http://wp.me/p1MauM-HH 
vergeten: hoed met voile http://wp.me/p1MauM-qb