Een aangename stem, goed gitaarspel, een met zorg uitgekozen repertoire. Miel Cools trad decennia op in Vlaanderen en een enkele keer ook in Nederland. Ik kende zijn platen vooral van de uitverkoop; voor een paar gulden haalde je de mooiste liedjes in huis.
Miel Cools was in Noord-Nederland vrijwel onbekend.

Al vanaf begin jaren zestig was hij een echte kleinkunstenaar, een kruk in een café was vaak al voldoende om de mensen om hem heen te boeien, te laten luisteren. In de jaren zeventig was het luisterlied opeens een populair genre, met Boer Bavel had Cools zelfs een hit.

Daarna heeft hij altijd een trouwe schare volgers gehad, hij bleef liedjes componeren, meestal op teksten van anderen, o.a. Ernst van Altena.

Cools had iets rustigs over zich, poëtisch. Hij zong zonder opsmuk, met die mooie dictie, de lichte Vlaamse tongval en verder toeters noch bellen. Alleen die stem en die gitaar – dat was voldoende.

Na heel veel jaren te hebben meegedraaid in het Vlaamse muziekcircuit trok hij zich vijftien jaar geleden terug om nog één keer terug te komen, in 2005 met het programma ‘D’r was toch nog iets!’. Dat heeft hij laten horen. Hij overleed op 1 juni, 78 jaar oud. De Nederlandse media hebben het niet vermeld.

Een mooi walsje: Houden van, helemaal Miel Cools, tekst: Jaak Dreesen. 

Zie ook:
De stilte van het land (Zjef Vanuytsel) http://wp.me/p1MauM-CW
Charmezanger http://wp.me/p1MauM-D4